Dag 19 van College Park MD via Gettysburg naar Sunbury PA

Om half 8 hoorde ik de wekker van Bas. Die van mij stond op 8 uur, maar als ik eenmaal wakker ben kan ik alleen nog maar denken aan koffie en dus sprong ik mijn bed uit. Aangezien ik vannacht het bloggen abrupt had afgebroken vanwege een migraine wilde ik deze per se nu uppen anders loop ik echt te veel achter. In die tussentijd speelt Justin voor privéchauffeur en rijdt hij iedereen op en af naar het toiletgebouw en naar het café zodat pa, ma en oom Wim kunnen ontbijten.

Om 9:30ish hebben we afgesproken met Jerry en Mieke bij Starbucks. We halen een bakkie en broodje en rijden in konvooi naar Gettysburg National Military Park Museum and Visitor Center. We rijden richting het Noorden en je voelt dat de temp aangenamer wordt (nog steeds erg heet maar minder vochtig) ook zien we eindelijk de saaie scenary veranderen. Nog steeds veel hoge groene bomen maar nu minder bebouwd en meer glooiende groene heuvels om ons heen. We stoppen tegen 12 in Gettysburg en bezoeken het Visitor Center. Het Gettysburg National Park onderhoudt het landschap waar ooit de slag om Gettysburg tijdens de Amerikaanse burgeroorlog plaats vond en ze leren je er veel over en je kunt historische overblijfselen zien vanuit deze oorlog. Paps, Jerry, Mieke en oom Wim vinden het erg interessant. De rest niet en dus splitsen onze wegen zich weer even. Mam, Bas, Just en ik gaan naar een outlet mall verderop en gaan fijn shoppen. Gelukkig scoor ik een paar laarsjes, die had ik nog niet. Als wij bijna klaar zijn komt de andere helft ook net aan. We gaan direct maar een early dinner doen bij tgi Fridays en dat is zeker geen straf. Justin geeft zijn cheeseburger een 8 op schaal van 1-10. We gaan de camper weer in, ik reserveer twee campgrounds in Sunbury en we gaan weer een kleine 2 uur rijden. We rijden nog steeds binnendoor en dus is het veel leuker kijken. Zo rijden we bijv langs de Susquehanna Rivier en dat kijkt leuk weg. Het is een beste rivier hoor, niet datgene we in NL kennen. Althans, ik ken ze niet zo groot.

Eenmaal aangekomen In Sunbury is het ruim 6 uur, de campground stelt niet veel voor maar dat geeft niet. We zijn allemaal redelijk moet dus veel gaan we niet meer doen. We hebben wel prima kilometers gemaakt vandaag. Mieke en Jerry konden helaas geen cabin op de campground huren en dus zitten ze een eindje uit de buurt in een hotel. We spreken af dat we hun morgen tegen de klok van half 8 bij Perkins zien, kunnen we daar meteen ontbijten. Bas, oom Wim en ik, bekijken en overdenken weer voor een dag of 2 de planning. Lijkt meer duidelijkheid zo, maar de planning is altijd onderhevig aan veranderingen.

We drinken koffie en een biertje en mijnmannen gaan nog even vissen onder de brug. Het vissen duurt echter niet zo heel lang, want er hangen hele zwermen muggen boven het water en al snel zijn ze beide de klos. Afhaken geblazen dus. We hoopten dan nog een stukje te kunnen lopen in de buurt, maar ook dat gaat hem niet worden. Het is 1 donkere boel. Prima, dan blijven wel lekker in de camper. Bas pielt met Itunes, ik haal mijn blog achterstand in en Justin speelt op de ipad. Op naar de dag van morgen.

Gr Lis.

Dag 18 van College Park MD via Washington DC terug naar College Park MD

Om half 9 hebben we al afgesproken met Mieke en Jerry.
De ochtend zou anders lopen dan gepland. Vanwege pijn in mijn mond spendeer ik de ochtend met Mieke als steun en toeverlaat aan mijn zijde, bij de tandarts. Ik kan prima Engels hoor, maar met de zenuwen bij een vreemde tandarts en andere taal was me teveel van het goede. Superblij met Mieke dus. De anderen hebben een tijd gewacht, boodschappen gedaan en geshopt bij een mall in de buurt. Voor moeders een prima ochtend want ze heeft 2 flessen port kunnen scoren. Dat is hier niet zo makkelijk te koop als in NL.

Nadat ik 300 dollar lichter was (en dan kreeg ik nog een discount van 65 dollar) zijn we gaan lunchen bij Applebees en hebben we de metro gepakt. Nu we het vandaag voor de tweede keer doen is het erg makkelijk ineens. Was het gisteren op zondag nog erg rustig qua reigers is het nu superdruk. Het is even goed opletten dat we allemaal bij elkaar blijven. En dan zijn we in Washington en gaan we aan de wandel. Oh boy wat hebben wij wat afgewandeld zeg. Helaas was onze aangevraagde White House Tour afgewezen maar we konden het White House natuurlijk wel van een afstandje bekijken. Nadat er een tijdje terug iemand over het hek heen geklommen was, is de beveiliging weer flink aangescherpt. Zo kun je nu niet meer bij het hek staan maar moet je aan de overkant van de weg blijven staan. Her en der staan straatventers die met gewone eigen koelboxen, flesjes water proberen te verkopen. Tevens staan er her en der tentjes die van die souvenirs crap verkopen. Ik bedoel, wie wil er nu een poppetje van Trump hebben?

We bezoeken hierna nog het Vietnammonument, Lincoln memorial, 2e wereldoorlog monument en het Koreamonument. Het Lincoln memorial is enorm groot en statig. Het is voorzien van enorme grote trappen en sommigen van ons lopen die omhoog. Eenmaal boven wordt je getrakteerd op een prachtig uitzicht en een mega megagroot beeld van Lincoln zelf op een soort troon. De zittende Lincoln is 5,8 meter hoog. Het beeld staat op een sokkel van nog eens 3 meter hoog. Links van hem zijn meest beroemde speech in de marmeren wand uitgehouwen en rechts zijn Inauguratie speech. De achterkant van het gebouw (ik ben er niet omheen gelopen dus heb daar helaas geen foto's van) heeft een prachtig uitzicht en een rij enorme gouden leeuwen op enorme pilaren. Het blijkt het uitzicht te zijn dat we gisteren hadden vanuit Arlington National Cemetery.Op de trap aan de voorkant heeft op 28 aug 1963 Martin Luther King Jr. gestaan en gaf daar zijn beroemde speech “i had a dream”. Bij deze speech waren ruim 250.000 mensen aanwezig. Hier is een gedenkteken voor geplaatst in de vorm van een marmeren tegel in de grond.
Allemaal erg bijzonder en indrukwekkend om te zienen allemaal groot, groter en grootst. In totaal sjouwen we ruim 8 km in de volle zon. U snapt wel dat de bilspleet weer nat was. Eenmaal terug in de metro kakken we wat in. De zon schijnt achter de wolken en de temperatuur is wat gezakt. We leven allemaal weer op als we op de campground zitten met koud bier in de hand.

Ik heb eindelijk een item op de bucketlist van Justin kunnen waarmaken en een golfkart kunnen huren. Vanaf dat moment hebben we een privéchauffeur in dienst en worden we doodgegooid met om de 10 minuten de vraag of we naar de wc willen, willen cruisen op het park of richting zwembad willen. Justin mag eigenlijk helemaal niet rijden in dat ding want je moet minimaal 16 zijn en een rijbewijs hebben. Maar ik zeg altijd dat je een boel kan doen totdat je een eerste waarschuwing binnen hebt en daar handelen we nu ook naar. We Bqq-en en zitten nog erg lang buiten. De temp is super en er zijn weinig muggen. Die mug die er toevallig wel is, zit op mijn moeder dus daar hebben we verder geen last van. Tegen 11 uur doe ik de afwas nog even en ga ik bloggen, Bas leest een boek op bed en Justin stuitert tot half 1 nog na in zijn bed. Als ik tegen kwart voor 1 een migraine krijg kruip ik met dichtgeknepen oogjes ook maar snel mijn bedje in.

Gr Lis

dag 17 van Fredericksburg VA naar Arlington MD en door naar College Park MD .

Twee dagen later je blog nog schrijven is niet handig. Het is lastig om dan te onthouden wat je allemaal gedaan hebt omdat alles in zo een sneltreinvaart gaat.

Er is vandaag besloten om twee dagen op deze geweldige campground te blijven. De campground is erg groot en telt maar liefst 400 plaatsen, heeft keurige grote badhuizen, twee zwembaden, een hottub en een sauna. Ook heeft het een cafe/restaurant op het terrein, het verhuurt golfkarts, heeft mooie schaduwrijke plaatsen, verhuurt cabins, heeft een waterplein en fonteinen en ook nog een vijver. Huge dus!! En dan is deze campground met de mooie naam Cherry Hill Park (geen kersenboom te vinden overigens) niet eens de duurste die we gehad hebben. Voor 68 dollar per nacht staan we hier. Ook niet een van de goedkoopste dus.

Tegen de klok van half 10 hebben we afgesproken met Mieke en Jerry bij de Starbucks, vandaaruit gaan we naar een Metro station. Dit is weer een hele andere wereld op zich. Net als in NL moeten we een soort OV kaart kopen en die opladen. Dat is even redelijk puzzelen geblazen. Daarna uitzoeken welke route je nodig hebt om te komen waar je wilt. Alles gaat op kleur. Het puzzelen verloopt prima.

We gaan Arlington National Cemetery bezoeken. Het is de begraafplaats waar de slachtoffers liggen van de Amerikaanse burgeroorlog, de Tweede Wereldoorlog, de Koreaanse Oorlog en de oorlog in Vietnam. Ook staat hier het graf van de Onbekende Soldaat. Het is immens groot en veel heuvel op en aflopen. De zinderende hitte speelt ons parten maar we geven niet op. We bekijken het graf van John F. Kennedy en Jacky Kennedy – Onassis. Het valt me op dat daar geen echt spektakel van gemaakt is. Het zijn twee stenen in de grond waarin hun naam gegraveerd staan en links en rechts 2 kinderen. Voor de stenen brand een eternal flame. Simpel doch doeltreffend. We bekijken nog een boel andere graven en moeten her en der even stil staan in de schaduw om op adem te komen. Als laatste bekijken we het graf van de Onbekende Soldaat. Het graf van de Onbekende Soldaat staat op de top van een heuvel met uitzicht op Washington DC. Een van de meest drukbezochte plaatsen op de begraafplaats. Er liggen 4 militairen begraven die in 4 verschillende oorlogen zijn gesneuveld. De Tomb of the Unknown wordt 24 uur per dag, 365 dagen per jaar bewaakt door het 3e US Infantry Regiment ( "The Old Guard"). Wij blijven wachten op de wisseling van de wacht. De soldaat die de wacht houdt heeft een vaste routine die hij loopt over een zwarte lange smalle mat. Het is bijzonder om te zien. Elke beurt maakt de wacht precieze bewegingen die gevolgd door een luide klik van de hielen als hij ze bij elkaar klikt. De bewaker verandert elk half uur gedurende de dag in de zomer, en elk uur gedurende de dag in de winter en om de twee uur 's nachts (ook wanneer de begraafplaats is gesloten voor het publiek), ongeacht de weersomstandigheden.

Hierna volgt voor ons weer de lange weg naar beneden, we zijn uren verder en helemaal gaar. We nemen de metro weer terug naar de parkeerplaats en in de buurt blijkt TG Fridays te zitten. We gaan er heerlijk eten. Daarna terug naar de campground. We zijn nog steeds oververhit en nemen direct een duik in het koele water. We trekken helemaal bij. Hierna borrelen we nog gezellig aan de picknick tafel zonder muggen en gaan op tijd naar bed. Zeer moet maar ook zeer voldaan.

Gr Lis.

Dag 16 van Roanoke Rapids NC naar Fredericksburg VA

Even voor 8 zijn we wakker. Het is keikoud in de camper. Met een bakkie gaan we buiten zitten. Voor even is het heerlijk, maar na 10 minuten zit je alweer binnen omdat het echt te heet is. Om half 10 gaan we rijden. In de buurt van Roanoke Rapids is echt geen donder te vinden om te doen, behalve 1 ding. Een vogelpark. En dus rijden we een stukje de I95 op en daarna de 561 East. De I95 is echt geen fun, sterker nog, ik zou hem zaaddodend noemen, maar dat vindt mijn paps niet goed. De kleinere wegen daarentegen zijn wel fun. Je ziet leuke, mooie en gezellige huisjes met gave porches (veranda’s) met schommelbankjes, prachtige tuinen met gekleurde bloemen en struiken en bomen. Wat je ook ziet zijn huisjes die bijna op instorten staan en waar mensen toch gewoon in wonen of huisjes die alleen een likje verf nodig hebben. Dat noem je dan een fixer-upper (opknappertje). Ook zie je tuinen die op een mega vuilnisbelt lijken en tuinen die lijken op de autosloperij. Dat wat kapot is, huis, schuur, auto of wat dan ook, laat je staan en je schuift gewoon een stukje op. Amerika heeft immers ruimte genoeg.

Het vogelpark brengt ons naar Scotland Neck NC. Mijn mannen hebben niet echt veel zin in een vogelpark, de 2 andere mannen volgen gedwee en mams en ik hebben er wel zin in. Het park is erg mooi, heeft super bijzondere vogels in allerlei bijzonder kleuren. Van parkieten tot flamingo’s, het is er allemaal. Bijv. eenden met een blauwe snavel, zo apart en mooi om te zien. Er zijn ook wandelroutes door een stuk bos, hier zien we nog een bever, witte reigers een alligator en klauwsporen in de bomen van beren. De vogels zitten in grote “kooien” waarin hun habitat is nagemaakt. Ze zijn zo groot dat je er zelf doorheen kan wandelen en ze dus echt gewoon van dichtbij kan zien en ertussen staat. Het schiet lekker weg zo met de camera.

In het parkieten verblijf kun je wat voer op een stokje kopen en dat doen we dus ook. Als we dan het verblijf inlopen worden we direct bedolven onder de parkieten. Die beestjes weten inmiddels allang wat hen te wachten staat. Wij wisten dat niet. Een redelijk hilarisch schouwspel voltrekt zich. Ze zitten overal, op schouders, hoofd, nek, armen en op de grond. Ze vechten onderling op je hand om het voer van het stokje. Heb je geen stokje dan bijten ze je in je arm, zo ondervonden oom Wim en paps dat. Ze zijn ook gek op de veters uit je schoenen en mijn enkelbandje was ook in trek. Ze hebben de meest mooie heldere kleuren, van aquablauw, tot geel, groen, wit en alles in die range. Als je een stap verzet moet je echt uitkijken dat je niet op ze gaat staan. Bij de restrooms hebben ze een terrarium staan met giftige kikkers. Ze zijn prachtig!! Heb nog nooit zulke mooie kikkers in het echt gezien. Zwart met gifgroene/gele figuren erop, of mega knal donderblauw. De temperatuur is wederom tropisch en het zweet sijpelt ons allen van de rug de bilnaad in. De locals hebben het over een hittegolf. Lucky us! Als we ons kookpunt bereikt hebben gaan we ervandoor. Het is lunchtijd en we gaan eten bij Applebee’s. Voor Bas en mij een bekende naam, maar waren er nog nooit geweest. Paps en mams wel. Jammer dat we er nooit eerder waren, want ze hebben een heerlijke menukaart met gril en wok gerechten. Het smaakt dan ook allemaal voortreffelijk. Hierna is het nog ruim 2 en half uur rijden naar Frederickburg Virginia. Verwachte aankomsttijd is 17.30uur.

Gedurende de dag hebben we contact gehouden met Mieke en Jerry om te laten weten waar we ons bevinden. Mieke is de zus van mams en getrouwd met een Amerikaan, Inmiddels is Mieke zelf ook Amerikaanse en ze wonnen in de Rocky Mountains in Colorado. Vanaf nu reizen we de laatste 2 weken met zijn 8-ten. Nadat we hen het adres en de plaatsen op de campground gegeven hebben, voegen zij zich tegen de klok van 7 bij ons. Mams happy om haar zus weer te zien. Altijd weer een mooi moment. Met Mieke in de buurt worden sommige dingen lekker makkelijk voor ons. Zo besluiten we om chinees te gaan halen en de menu kaart lezen kan nu fijn door Mieke gedaan worden. De voordelen om een Nederlands-Amerikaanse in ons midden te hebben. Justin en ik gaan nog even zwemmen, maar helaas gaat het weer onweren waardoor we het zwembad uit moeten. De dame van de campground meldt ons nog wel, dat het zwembad morgen om 10 uur open gaat maar dat als we om 8 uur naar the office komen, deze wel eerder voor ons open gedaan wordt. We eten heerlijk maar wel krapjes. Doordat het buiten inmiddels regent zitten we met 8 man in een 6 persoons camper. De temp buiten is flink gezakt en dat is echt superlekker. We maken er een vroegertje van omdat we allemaal doodmoe zijn.

Ik bekijk en selecteer nog wel de 300 foto’s van vandaag, maar heb de energie niet meer om te schrijven en te uppen. Morgen nieuwe ronde nieuwe dag.

Gr Lis.

Dag 15 Fayetteville naar Roanoke Rapids

Bloggen, ik heb er zo geen zin in. Denk dat de vermoeidheid van de hitte, energie te weinig en korte gebroken nachten zijn hoogtepunt heeft bereikt. Toch doe ik het wel. Ik weet uit ervaring hoe leuk het is om complete dag verslagen terug te lezen als je thuis bent. Sterker nog. Onze eerste vakantie in Amerika van 5 jaar geleden heb ik wel al 20 keer teruggelezen en elke keer weer voel ik de vlinders in mijn buik en ervaar ik de thrill weer van toen. En dus ga ik ook weer over vandaag schrijven, al maak ik er een kort verslag van.

Vanmorgen zijn Bas en Just wederom vroeg opgestaan om te vissen. Het is natuurlijk ook erg leuk als je daadwerkelijk wat vangt. Ze hadden extra brood meegenomen voor de schildpadden. Ook nu weer hadden ze regelmatig beet en toen ze klaar waren gooide ze de restanten brood in het water en direct schoten de schildpadden supersnel toe om het te eten. Het zal je verbazen hoe snel deze trage dieren kunnen zijn. Ik heb een prima nacht gehad en in camper 2 hadden ze dat ook. We gaan ff bij elkaar zitten om de planning te maken. Morgenavond 31 juli hebben we afgesproken met Mieke en Jerry in Washington. We verdelen de resterende kilometers die we nog moeten maken over 2 dagen en komen vandaag dan uit in Roanoke Rapid. We willen een campground boeken maar de gentleman aan de telefoon zegt dat het niet nodig is. Prima, dan niet. Bas heeft een museum gevonden om te bezichtigen als we daar in de buurt zijn.

Onderweg appt mams mij en vraagt of ik gekeken heb naar wat voor museum Bas heeft uitgezocht. Nee dat had ik niet en dus ga ik googlen. Het museum is een cryptozoology….een wat? Hoor ik je in gedachten zeggen. Nou dat dacht ik dus ook. Het gaat over rare wezens en hun ontstaan. Neem bijv. Big Foot of het monster van Lochness en dan noem ik de minst enge op. Het gaat nog veel verder, ook over paranormale waarnemingen, geesten enz. Mams zegt dat ze dat eng vindt en er niet naar toe wil. Ik zit ook niet op spookverhalen te wachten en pas er ook voor. De gedachte aan een Justin die hysterisch in zijn bed ligt na een nachtmerrie vind ik allerminst aantrekkelijk en dus besluiten we om toch maar niet te gaan. Dit rit duurt een kleine 2 uur en is dodelijk saai. Spelen op de telefoon of lekker op fb zitten kan ook niet, want we hebben regelmatig geen service. Uitzitten dus. Ik voel me doodmoe en heb zware ogen. Bij het binnen rijden in Roanoke Rapid spotten we een Starbucks en halen fijn een bakkie goede koffie.

Als we op de campground komen, worden we allesbehalve vriendelijk ontvangen. Dat is best apart, want Amerikanen en vooral de campground eigenaren zijn doorgaans ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Deze keer dus niet. Op de vraag of er in de buurt wat leuk was te vinden, kregen we te horen dat er een truck toestand was en verder had hij wat folders daar en daar staan. De campground zelf ziet er ook totaal niet gezellig uit. Grote plaatsen, kleine struiken en geen bomen. Schaduw is dan ook ver te zoeken en met een temp van een graadje of 34 konden we die best gebruiken. Camper in en airco op standje vrieskist. Ik ga heel even op bed liggen maar na 10 minuten staat mams binnen met de vraag of we nog boodschappen gaan halen. Ja dus. En vervolgens gingen we met onze camper weer op weg. Oom Wim, bas, mams en ik zijn naar de Walmart geweest en de liquor store. Uitgeblust komen we terug. De zon is verdwenen en er valt wat regen. Wederom kruipen we de camper in. Als de regenbui voorbij is, is de temperatuur enorm gezakt naar 24 graden en is er een klein windje. Heerlijk zeg, we trekken allemaal bij. De wijn, het bier en de koffie staan op tafel. We kletsen en maken grappen. Het is echt zo een verschil als de temp mee zit. Bas en Justin gaan zwemmen, ik heb geen puf. Mijn puf is zelfs zo ver te zoeken dat ik ook geen foto’s ga maken. Als ze terug komen is het rond de klok van kwart over 7. Ieders maakt wat te eten klaar, camper 2 maakt zich klaar voor de nacht en Bas, Justin en ik gaan ff een potje poolen. Bij terugkomst is de lucht helder en staan er sterren. Ik wil nacht foto’s maken en pak alle spullen erbij. Maar tegen die tijd dat ik alles heb staan en ingesteld heb, is de lucht volledig bewolkt en is er geen ster meer te zien, sterker nog, het is zelfs frisjes en zo nu en dan heb ik kippenvel. Prima, dan maar niet. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen.

Gr Lis.

Dag 14 van Summerton SC naar Fayetteville NC

Wat een fijne camping was dit in Summerton zeg…maar nieuwe dag, dus een nieuwe camping vanavond. Om 8 uur is het nog redelijk koel buiten. D.w.z. zo een graad of 28 en in de schaduw van de pine-trees is dat prima te doen. Maar nadat ik van die rare sprongen heb gemaakt in het live filmpje voor FB waarin die 100derden Mayflies op de grond lagen en op me afkwamen, kreeg ik het niet meer koel.

Het plannen van de volgende plek en dagindeling met elkaar loopt steeds soepeler en sneller. Ook op dat gebied moet je elkaar natuurlijk eerst even leren kennen. Het was ff een gewenningsproces denk ik. Om half 11 gaan de mannen met de camper naar de dumpster terwijl mam en ik de campground betalen. Aangezien we gisteren na sluitingstijd van het kantoor binnenkwamen, was dat nog niet gebeurd.

Justin was overigens niet wakker te krijgen vanmorgen, maar om half 10 wordt hij er toch echt uitgehaald. Hij wordt nog steeds wakker met die immense smile op zijn gezicht. Heerlijk toch!?!

De eerst stap na vertrek is Walmart, want er moeten boodschappen gedaan worden. Dat is 22 minuten rijden vanaf de campground. Stiekem hoop ik op een Starbucks in de buurt.

Nee niet dus, geen Starbucks te vinden. We shoppen tot een uur of half 1 en gaan weer door. Het is nu 1 lange rechte weg naar Fayetteville. 198 km highway te gaan. Ik zet zo mijn stoel in standje horizontaal en hoop er weinig van te zien. De omgeving hier is niet zo boeiend als het westen of in Florida met al zijn palmbomen. Hier staan langs de kant van de weg gewone hoge groene bomen en gras met struiken. We rijden nu bij exit 122 en moeten eraf bij exit 44, nog maar 80 exits te gaan. Just is op bed gaan liggen en speelt een spelletje op de telefoon, ik dommel heerlijk weg.

Eenmaal aangekomen op Campground Lazy Acres in Fayetteville worden we allerhartelijkst ontvangen. Brian (ja alweer een Brian) is helemaal trots op zijn pool. En terecht! De pool is de meest basic one die we tot nu toe gehad hebben, maar het water is fantastisch. In de meeste pools zit zoveel chloor dat je bijna voor joker in de zon hebt liggen bruinbakken en dat je tot laat in de avondrode ogen hebt. Mar nu dus niet. Eerst hooken we de camper aan en meteen daarna wordt het bier uit de koelkast getrokken. McGyver 2 (lees oom Wim) had op de vorige campground een touwtje gevonden en net als mijn van der dat aan mij geleerd heeft, bewaar je zulke dingen. Het kan altijd van pas komen en dat is nu ook het geval. Oom Wim gebruikt hem om op slimme wijze de parasol aan de picknicktafel zonder gat in het midden, te bevestigen. En deze parasol was hard nodig. Wederom 40 graden op ons tere Europese huidje en dat is weer pittig. Wel is het nu een stuk minder vochtig en dat is dan weer prettig. Minder vocht in de lucht zorgt ook weer voor minder bugs en muggen. Zelf de campground eigenaren zeggen dat het erg heet is. Dat zegt genoeg.

Intussen hebben we buurtjes gekregen uit North Carolina. Ze hebben een dikke motorhome achter een pickup-truck hangen. We raken direct aan de praat en mogen de binnenkant ervan zien. Just mag zelfs de knoppen bedienen om alle uitschuifbare delen te laten verschuiven. Vele ooh’s en aaah’s van ons natuurlijk. Hierna kleden we ons om en plonsen in het heerlijke water. Bas, mam, Just, oom Wim en ik vermaken ons prima op deze manier en we komen helemaal in de relaxstand. We doen het eerste deel van de naam van de campground eer aan, LAZY Acres. De buurtjes uit NC komen nog even langs om te vragen of wij nog iets nodig hebben, ze gaan namelijk de stad in. Hoe aardig is dat?

Mijn mannen gaan vissen in het meer dat vlak naast het zwembad ligt. Al snel word ik geroepen om foto’s te maken van hun vangst. De ene na de andere wordt gevangen. En ik kom aan als er 8 vissen in een zak tussen takken op de grond hangt. Handig hoor die Walmart tasjes en slim bedacht van Bas als je geen emmer hebt omdat die nog bij de camper staat. Ook worden er weer schildpadden gevangen. Deze keer geen Snapper turtle zoals die van gisteren. De Snapper turtle kan met 1 beet je vinger ervan afbijten. Deze kleine variant niet. Denken we, dus we blijven voorzichtig. Al snel krijgen de heren de balen van die turtles want ze eten steeds de garnalen van de haak af. Her en der springen allemaal kleine kikkertjes van 1 cm rond. Zo schattig.

Ik laat de mannen alleen en ga heerlijk in mijn eentje aan de picknick tafel zitten schrijven. Mam leest haar boek in onze camper, oom Wim leest een boek in de andere camper en mijn paps doet een tukje terwijl ik dit schrijf. Ik geniet van de stilte van mijn omgeving, d.w.z., ik luister naar krekels, vogels, krassende Cicaden en ik kijk naar een eekhoorn die op twee meter afstand een Dennenboom in probeert te klimmen. In zijn bek heeft hij een flinke Dennenappel en terwijl hij naar boven klimt valt deze steeds weer naar beneden, hij pakt hem weer op en doet een nieuwe poging. Bij poging 4 slaagt hij erin om er mee boven te komen. Life is good!

Even later wandel ik weer opnieuw naar het zwembad en dobber wat rond, dan komt mijn vader ook gezellig het zwembad in. En dat is uniek, hij houdt niet van zwemmen en heeft het voor het laatst wel 8 jaar geleden gedaan. Bas en Just komen er ook weer in. Er is nog een stelletje in het water en we raken aan de praat. Uiteraard gaan de gesprekken over de verschillen tussen the USA en NL. Bijv over guns en healthcare. We zitten in North Carolina waar het merendeel een Trump fan is. We luisteren met verbazing naar hun argumenten. Ik hou van dit soort gesprekken en verschillen. Tegen de klok van 7 gaan we het zwembad uit. Bas gaat op de BBQ weer een heerlijk maaltje voor ons bereiden en we smullen ervan. Het wordt redelijk vroeg donker en tijdens het eten zien we op een gegeven moment niets meer. Snel door eten en de troep afruimen. Mams en consorten duiken de camper in, wij ook. Later op de avond draai ik nog even een wasje, blog wat en ga naar bed. Wat een heerlijke dag was dit.

Gr Lis.

Dag 13 Savannah (Georgia) naar Summerton (South Carolina)

De jonge mannen waren al om 7 uur uit de veren. Ik heb ze wel wat horen schuifelen, maar was vannacht wel een keer of 5 wakker geweest door jeuk van de muggenbulten en dus was ik keimoe en viel weer in slaap. Om kwart voor 9 ben ik mijn bedje uitgegaan, heb buiten rustig een bakkie koffie gedronken en sigaretje gerookt. 5 hele minuten voor mezelf, heerlijk. Hoe leuk en gezellig ik het ook vind, ik mis soms even wat tijd voor mezelf. Justin komt verheugd terug bij de camper aan. Ze hebben meerval gevangen en een schildpad. Superleuk voor hem.

Bas en oom Wim maken de planning voor vandaag. We rijden naar Charleston Harbor in South Carolina om daar het Patriots Point Naval & Maritime Museum te bezoeken dat werd opgericht in de jaren 1970 met het Tweede Wereldoorlog vliegdekschip, USS YORKTOWN als middelpunt. Het schip is van A tot Z te bekijken. Je kan overal inkomen, opklimmen enz. Het is onbeschrijflijk groot en er staan heel veel gevechtsvliegtuigen op het schip. Dit is echt een dingetje voor paps en oom Wim als veteranen zijnde. Nadat we met zijn allen het grote vliegdekschip hebben doorlopen en het Medal of Honor museum hebben gezien, ben ik er wel klaar mee. We eten en drinken er wat en dan besluiten mams en ik dat we nu wel door willen naar een plantage. Bas en Justin gaan ook met ons mee.

Zo gezegd zo gedaan. We rijden naar een visitor centre en kopen tickets voor een willekeurige plantage. Tegen de klok van 4 komen we daaraan. De andere twee heren gaan de onderzeeër nog bekijken en iets over Vietnam en rijden daarna door naar de campground van vanavond. Wij gaan naar Plantage Boone Hall. De plantage is echt schitterend! Als je aankomt lopen dan zie je de indrukwekkende mansion met een prachtige lange oprijlaan, aan weerskanten door gelijke rijen van enorme eiken (250 jr. oud) voorzien, die met de toppen naar elkaar gegroeid zijn. Dus echt een prachtige boog van eikenbomen en takken die weer voorzien zijn van een grote hoeveelheid Spaans mos (vandaag geleerd dat het een andere benaming is voor deadmans beard). Dit alles is opgericht door Major John Boone, die in het begin met 85 slaven zo een 4 miljoen bakstenen maakte en dat in maar 3 maanden wintertijd, want in de zomer moesten ze katoen plukken. Volwassen slaven voor de hogere katoenplant en kind slaven voor de lagere katoen plant. Per toeval zijn we bij de enige echte (voor ons dan) plantage die is gebruikt in de film North & South. Wie kent het niet!?! Tevens is hier een deel van de film Notebook opgenomen en de spin-off van N&S, Queen. Het is een indrukwekkend tafereel en we hadden er nog wel veel langer willen rondkijken maar boy, de hitte was echt te erg. Met 40 graden op je bol in de volle zon lopen hakt er qua energielevel aardig in.

We laten de camper even op de generator lopen om zo de grote airco de grootste hitte uit de camper te laten verdrijven. Hierna is het nog 1 uur en 15 minuten rijden naar de camping van vandaag Santee Lakes Campground in Summerton. We komen hier tegen de klok van 7 uur in de avond aan. De twee broers zijn een half uurtje voor ons aangekomen en zitten al aan de picknicktafel. De campground heeft gewoon gras en geen tot weinig zand dus ook geen zandvlooien (heel fijn) en staat helemaal vol met erg grote lange Pine-trees (dennenbomen) die voor schaduw zorgen. Tijdens het lopen vallen er steeds grote dennenappels omlaag, al dan niet kaal geknabbeld door eekhoorns. De cicaden zijn ook weer in groten getale aanwezig en maken weer een prachtig kabaal. Na de borrel gaan mijn ouders en oom Wim eten en blijven in de camper. Wij gaan nog tot de klok van half 10 het zwembad in en eten daarna pas. Aangezien we geen boodschappen hebben gedaan, maken we een allegaar menu. We eten tosti’s, vers fruit als in pruimen en sinaasappel, tortilla’s met knoflook/kruiden humus en een gekookt eitje erbij. Na zo een lange dag ging dit erin als zoete koek. De camping staat vol met lange termijn campers en een grote groep hangt tot laat (wij gaan om kwart over 12 buiten roken en horen ze dan nog) in het zwembad. Ze hebben eten en drinken bij zich. We spotten nauwelijks muggen. Wel is het nog steeds 30 graden. Ik ga weer bloggen, Bas leest een boek en Justin is om half 12 naar bed gegaan. Top dag!

Gr Lis.

Dag 12 St. Augustine naar Savannah GA

Na overleg met elkaar tijdens het ontbijt dat bestaat uit een broodje met Hellmans mayonaise, ham en een lekker gekookt eitje erop, besluiten we om vandaag een kilometer of 300 naar boven te rijden langs de kust. Dat betekent dat we van Saint Augustine via Saint-Simons Island naar Savannah rijden. We willen niet zo heel veel doen vandaag, dus verder plannen we niks in, behalve ff lekker zwemmen in St Simons Island, terwijl de broers het stadje ff kunnen bekijken. Ik heb al een campground gereserveerd en dus kunnen we direct op weg. We vertrekken zo tegen 10.45 uur. Het eerste stuk is zo een 2 uur rijden en ongeveer 200 km. Als we bij een kruising komen is er net een aanrijding gepasseerd met twee auto’s. De schade is beperkt en we zien alleen maar bumper schade maar toch staan er 4 politieauto’s en 2 fire trucks. Een dame uit een van de twee auto’s klimt zelf even op de brancard en we kunnen weer door rijden. Om 12:28 uur rijden we Florida uit en over de State Line border van Georgia heen. Georgia staat bekend als de Peach State (Perzik staat) en zo stond Florida bekend als de Orange state (sinaasappel staat).

Als we in Saint-Simons Island aankomen is het meteen ook een mooie lunchtijd. Het is inmiddels 33 graden en we gaan opzoek naar een tentje waar het binnen koel is. We komen uit bij een klein tentje genaamd: Palm Coast. Binnen is het nu niet de knapste tent, maar het menu is vooral heerlijk en wordt prachtig geserveerd. We genieten. Grappig detail: Bas zit op een stoel waarachter een plank hangt en waar op staat dat Robert Plant op dezelfde stoel heeft gezeten. Nu ben ik geen muziekkenner maar Bas kende hem wel. Na de lunch gaan we terug naar de camper om onze zwemkleding aan te trekken, terwijl pa en oom Wim zelf iets gaan ondernemen. Wij lopen richting het strand en terwijl we lichtelijk weg smelten, komen we erachter dat hier wel de zee is maar helemaal geen strandopgang. Oververhit lopen we terug naar de camper en rijden we een stukje verder waar we wel het strand op kunnen. Het is echt aankomen, alles van je lijf scheuren en op de grond gooien en direct in de zee plonsen. Pffff dat is even lekker zeg, ondanks dat het gewoon warm water is. Ik heb echt nog nooit zulk warm water in een buitenwater (ongeacht of het nu vijver, plas rivier of zee is) gevoeld. We liggen wederom in de Atlantische oceaan en deze keer hebben we golven. We laten onszelf heen en weer deinen en komen tot rust. Het strandje is minimaal. Ja er is strand, maar 2 handdoeken onder elkaar leggen zit er niet in, dan heb je de onderste nat als er een golfje het strand opspoelt. Na heerlijk afgekoeld te zijn, zoeken we de andere twee mannen weer op en rijden door naar Savannah. Vlak voor de camping, laten we de anderen in de steek om boodschappen te gaan doen. In de Walmart zoeken we naar spul voor moeders tegen de muggenbeten. Hadden we tot nu toe een spray met 40% deet, vond ik nu een spulletje met 98,25% deet. Als het nu nog niet lukt om ze weg te jagen dan weet ik het ook niet meer. Buiten op de parkeerplaats staat zo een elektrisch winkelkarretje. Justin en ik grijpen onze kans en willen ermee over het parkeerterrein scheuren. Mhm…dat gaat hem even niet worden. Het ding gaat baggertje traag, maar een lol hadden we wel. Eenmaal op de camping, maakt Bas de hengels gereed om met Justin te gaan vissen. De camping is basic, maar ziet er verder prima uit. Het zit er bomvol Cicades kevers in de bomen en ze maken een herrie van heb ik jou daar. Ik vind dat elke keer weer indrukwekkend hoe zo een beestje van een centimeter of 5 zo een enorme herrie kan produceren. Gelukkig zijn ze stil zodra de nacht valt. Ik ga de was doen terwijl Bas en Justin aan het vissen zijn. Als ze terug komen hebben ze wel steeds beet gehad maar niets gevangen. We gaan eten, douchen, teuten nog wat en door naar bed. De twee heren uit mijn camper willen om 7 uur opstaan om nogmaals te gaan vissen. Het is nu 1.09 uur in de nacht en de temperatuur is op dit moment 36 graden en dat is toch zeker 4 graden minder dan vanmiddag.

Gr Lis.