dag 27 van Hasbrouck Heights NJ naar New York

We zijn alweer een week thuis en ik had mijn laatste blog nog niet geschreven.
Deels omdat ik gewoon de puf er niet voor had en deels had ik ook erg weinig tijd.
Maar ook de laatste dag wil ik natuurlijk op papier digitaal hebben, inclusief de laatste foto’s.
Als ik de laatste foto’s ge-upt heb dan heb ik 690 foto’s bij dit blog staan. Niet verkeerd toch? Erg leuk om weer eens terug te lezen over een paar maanden.

Op de laatste dag hebben we afgesproken om gezamenlijk te ontbijten met ons 8-ten. Mieke en Jerry gaan vandaag alweer op huis aan. Dwz, ze gaan via een omweg terug naar huis om nog ergens een familiebezoek af te leggen en een logé op te pikken voordat ze over 3 dagen in Colorado zijn. Na het ontbijt, wordt er kort afscheid genomen. Een lang afscheid maakt alles alleen maar moeilijker. Mams en Mieke hebben het er weer even lastig mee. Logisch ook. Een zus hebben in Verweggistan is niet makkelijk. Gelukkig hebben Mieke en Jerry volgend jaar weer NL op hun agenda staan.

Na het vertrek gaan we allemaal weer op pad naar New York City. We gaan ons opsplitsen in 2 groepen en trekken daarmee een eigen plan. De start is natuurlijk gezamenlijk, zowel de rit naar NY als het begin in de hop-on-hop-off bus. Echter stappen Justin, Bas en ik uit bij Central Park en reizen mams en de twee heren verder. We staan te koekeloeren bij de ingang van Central Park. Wat zullen we gaan doen? Het hele rondje is zo een tien kilometer en dat waren we niet van plan om te gaan lopen. Bij de ingang staan natuurlijk weer veel handelaren en ze proberen ons een fiets te verhuren. Fietsen? Mhm…dat klinkt beter dan lopen. Maar ook met de fiets hadden we geen zin in deze temperatuur om 10 km af te leggen. De handelaar komt met een ander plan. Hij wil ons wel rondrijden in zijn riksja. Maar op de zijkant stond dat het 5 dollar was per minuut. Ik zeg hem dat ik niet helemaal door de hitte bevangen ben en zo een hoge prijs echt niet ga betalen. We weten een deal te maken om de helft van het park te rijden met de dingen die wij willen zien, voor 15 dollar per persoon en hij gaat akkoord. Dat was echt een uitstekend plan zeg. Terwijl we relaxed op het bankje zitten met een zonnescherm boven ons hoofd, fietst de jongeman ons door het park heen. Hij vertelt ons overal verhalen over de plaatsen en de gebouwen rondom het park. We bekijken, bruggetjes, een Franse fontein, Strawberry Fields wat een herdenkingsplaats voor John Lennon is en waar zijn muziek op gitaar gespeeld wordt en we gaan oa naar het precieze middelpunt van Central Park. Er blijken echt mega veel films opgenomen te zijn, maar alles onthouden is ons niet gelukt. Wat ik nog wel weet is dat 1 van de penthouses (ik kan hem aanwijzen) door een Russische vader (Dimitri nog iets) cadeau is gedaan aan zijn dochter voor haar 22ste verjaardag. Dit penthouse kostte maar liefst 88 miljoen (of het verhaal waar is weet ik natuurlijk niet). Tja, wie het breed heeft laat het breed hangen denk ik maar. Als we het park weer uitlopen, zie ik een agent “iets” meten. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig en vraag hem wat hij doet. De agent meet de buiten temperatuur om te kijken of het niet te heet is voor de paarden die toeristen in een open koetsjes voorttrekken. Dat vind ik dan wel weer top.

Na onze tour lopen we weer een stukje rond en stappen weer op de hop-on bus. We laten ons afzetten in China Town en slenteren door de straten met de vele toeristen winkeltjes, waarbij de winkeliers je bijna hardhandig de winkel in willen werken. Justin koopt ergens een autootje en is helemaal blij met zijn nieuwe Tesla. Ik vind de bijzondere architectuur van alle soorten gebouwen erg boeiend en blijf ze op de foto zetten. In China Town en Little Italy zie je echt nog het oude New York. De gebouwen zijn lager en veel meer voorzien van mooie details. Het “nieuwe” New York is hoger en veel moderner. De gebouwen zijn vaak van erg veel glas of spiegelglas gemaakt. Net zo mooi maar toch weer heel anders.

Vanuit China Town lopen we Little Italy in. Ik vind het hier opgeruimder en overzichtelijker, ondanks dat ze hier net zoveel toeristen shops hebben als in China Town. Ze zijn ook veel minder opdringerig. We willen hier eigenlijk gewoon een lekkere pizzapunt op de hand kopen en al lopend of zittend op een stoepje/muurtje op eten, maar dat verkopen ze hier niet. Het zijn allemaal restaurants en daar hebben we dan net geen zin in. Daarbij komt ook dat het ons te veel tijd kost en ik gisteren natuurlijk al een dag verspeeld heb. We duiken dan maar een Italiaanse bakkerij in en genieten van heerlijke milkshakes en icecoffee en nemen er kleine nutella pizza’s bij en cannelloni’s.

Hierna is het even doorstappen om op tijd bij de hop-on bus te komen. We moeten eruit bij de boot tour, die ons rond het Vrijheidsbeeld gaat varen. Staat er in de flyer dat deze boot om 3 uur vertrekt en vragen we de chauffeur ons zomaar bij een stoplicht eruit te zetten, blijkt bij aankomst dat hij pas gaat om half 4 en daarna gaat er nog zelfs eentje om half vijf. Bah, voor niks in deze hitte gehaast. De tickets hadden we al, dus we dachten snel aan boord te kunnen gaan. Ook dat is een illusie. We moeten ruim 3 kwartier in de volle zon stil staan in een rij, gezamenlijk met een paar honderd anderen. Er is geen zuchtje wind en de hitte is echt verzengend. Wij drinken het ene flesje water na de andere leeg. Terwijl het personeel van de boot, vanachter de ramen naar ons staan te kijken terwijl ze fijn in de airco staan, krijgen verschillende mensen echte serieuze moeite met de hitte. We geven ons drinken weg om anderen ermee te kunnen verkoelen, mensen houden handdoeken en paraplu’s voor kinderen omhoog en er wordt door weer anderen mensen heftig gewapperd voor vreemden om wat koelte te verschaffen. Ik vond het echt bizar dat men ons niet naar binnen liet gaan. Eenmaal aan boord kun je binnen en benedendeks blijven waar de airco is of bovendeks gaan zitten. Wij kozen voor het laatste. Zolang de boot maar vaart is er ook wind. De rondvaart, die begint bij de Brooklyn Bridge is in een woord schitterend. De skyline van New York is prachtig, de Sky-Scrapers zijn waanzinnig en het vrijheidsbeeld is immens en indrukwekkend.

Na de rondvaart zijn we op ons gemakkie gaan slenteren naar de opstapplaats van de hop-on bus. Terwijl we door de beroemde Wallstreet lopen kopen we nog even een ijsje. De temperatuur is nog steeds heet, maar doordat de zon niet meer tussen de Sky-Scrapers komt, loop je nu heerlijk in de schaduw. We gaan op weg naar het 9-11 memorial/Ground Zero en de Tower of Freedom. Het is enorm indrukwekkend. Op de fundering van het WTC is als herdenking een soort fontein/waterval gemaakt in de grond. Het is een heel groot vierkant met een muur dat ongeveer tot borsthoogte reikt waaruit aan de binnenkant van die muur allemaal water naar beneden stroomt, dat weer in een heel groot vierkant gat in het midden verdwijnt. Rondom het grote vierkant staan boven op het “muurtje” alle namen van de slachtoffers. Terwijl we het staan te bekijken, gaat de zon achter de wolken en wordt de lucht donker. Het begint ineens heftig te onweren met knallen zo hard als we nog nooit gehoord hebben en het regent. Of die knallen nu gewoon echt zo hard waren of dat het door het echoën tussen de hoge gebouwen komt, weet ik niet. Dat het meedroeg aan het nog dramatischer effect dat het monument al had is een feit. Met het kippenvel op de armen gaan we schuilen in en dichtstbijzijnde pizzeria en eten er ook wat. Intussen komt het met mega bakken tegelijk uit de lucht. Als we klaar zijn met eten is de regen ook klaar met vallen en gaan we weer op pad. We lopen weer een stuk en het blijft mooi om alles te zien. Bijzonder is ook dat tussen al het beton, steen, glas en spiegelwerk er ook her en der kleine parkjes of pleintjes met bankjes en bomen uit de grond geperst zijn. Een van die wat lager liggende pleintjes is zojuist door de korte en hevige regenval onderwater gelopen. Direct is het met lint afgezet en zijn ze een soort van aan het dweilen.

We pakken de hop-on bus weer en stappen in de buurt van het station uit. Inmiddels loopt het al tegen de klok van 7 uur in de avond. Ik wilde eigenlijk nog graag een bezoek brengen aan het pand van the Cakeboss in Hoboken, maar toen ik het vermoeide snoetje van Justin zag heb ik dat maar achterwege gelaten en genoegen genomen met zijn filiaal bij Times Square. Voor de fun zijn we even naar binnen gegaan, maar waarvan ik dacht iets unieks te zien, bleek het gewoon een soort van fastfood restaurant te zijn maar dan met taart en koek. Toch kopen we er iets. Ik een red velvet cupcake, Bas een cocos macroon en Justin wil een giant M&M’s koek. We vinden het alle drie niet te pruimen en het beland in de vuilnisbak. Hoppa, weer een illusie armer. Hij mag dan berer decoreren als ik, die van mij smaken 100x lekkerder! Hoewel de schemer begint in te zetten en de reclame borden op Times Square mega vet zijn om te zien, laat ik het plan om er nog even foto’s te schieten ook maar varen en keren we om naar het station. We drinken nog een bakkie in het station en Justin kijkt nog even bij een grote ballenbaan (knikkerbaan variant met biljartballen). Terwijl hij daar naar kijkt gaan Bas en ik even buiten de deur een sigaretje roken. Dat werd niet gewaardeerd door de militairen die daar de boel bewaken. We worden gesommeerd naar binnen te komen en Justin niet meer alleen te laten ivm risico op ontvoering. Justin snapt er niks van. Hij zegt: hoe kan ik nu ontovert worden als er zeker 15 militairen en agenten om me heen staan? Tja, het is zoals het is. We pakken de bus en zijn tegen de klok van half 10 in het hotel. Het was een leuke gezellige dag en we hebben genoten, maar na 12 uur op sjouw geweest te zijn, hebben we de pijp redelijk leeg. Morgenochtend hebben we tot 2 uur om de koffers te pakken en uit te checken. Voor nu doen we helemaal niets meer. Mams komt nog even langs om bij te babbelen over vandaag. Zij hebben de hop-on tour helemaal gedaan in Uppertown en zijn aan het einde van de dag nog wezen uit eten om vervolgens terug te gaan naar het hotel en heerlijk relaxed met een biertje naar de Olympische Spelen op tv te kijken. Net zo relaxed! We zeggen welterusten en gaan douchen en naar bed.

Gr Lis.

dag 26 van Hasbrouck Heights NJ naar New York

Na een prima nacht in een heerlijk fluffy bedje, ging om 07.15 de wekker. Om 8 uur hebben we afgesproken met iedereen in het restaurant van het hotel om te ontbijten. Na het ontbijt wederom met de shuttle en de bus naar New York centrum. We hebben afgesproken om Hop-on Hop-off bus tickets te kopen voor de komende twee dagen. De ticket man van gisteren kwamen we vandaag weer tegen en na wat onderhandelingen hadden we ze in de pocket. Van uit de Hop-on Hop-off bus is het lekker makkelijk om alles te kunnen zien en uit te stappen waar je wil. Het is een bedompte dag vandaag. De temp is hoog, maar het is erg plakkerig en super benauwd. Die enorme uitlaatgassen zijn niet te harden vind ik. Er vallen zo nu en dan wat spetters, maar nog niet een serieuze bui.

De eerste stop die we maken is het Empire Statebuilding. Ook dit is weer super indrukwekkend en heeft de mega WAUW-factor. We gaan met de lift omhoog tot de 86ste verdieping en worden getrakteerd op een geweldig uitzicht. Omdat het weer niet echt mee zit is het minder helder dan het zou kunnen zijn. We kijken onze ogen uit en schieten er met de camera’s lustig op los. Het idee dat dit gebouw gebouwd is in een dik jaar vind ik redelijk bijzonder. Even vraag ik me af hoe solide het dan wel niet is als het zo een snel klaar klusje was. Ik schud het direct weer van me af. Terwijl we in het gebouw zijn regent het buiten, deze keer wel serieus. Maar op het moment dat wij eruit komen is het zo goed als gestopt. Gelukkig maar, want om nu met een plastic gele poncho bovenin de Hop-on Hop-off bus te zitten terwijl dat geval aan je vast geplakt zit, vind ik niet een echt aantrekkelijk idee. De lucht is nog benauwder geworden dan het al was en ik begin een enorme hoofdpijn te krijgen. Dat is natuurlijk flink balen en ik neem twee pijnstillers in en koop wat te drinken.

Terwijl we weer op weg zijn naar de opstap halte van Hop-on Hop-off bus is de hoofdpijn nog steeds niet gezakt maar alleen maar erger geworden. Ik neem nog twee pijnstillers en nog meer water. Het mocht niet baten. We zoeken een lunchtentje op en besluiten bij een pizzeria naar binnen te gaan waar je pizza by the slice koopt. Het zit er bomvol met locals dus dat zegt vaak direct iets over de kwaliteit. De pizza is dan ook heerlijk. Helaas gaat mijn hoofdpijn van kwaad tot erger. Het licht doet pijn in mijn ogen, mijn hoofd bonkt aan alle kanten, ik heb het bloedheet maar het kippenvel staat op mijn armen en ben behoorlijk misselijk. Na een tijdje neem ik de lastige beslissing dat ik terug wil naar het hotel. Zo een beslissing nemen valt zwaar, we hebben maar 3 dagen hier en ik wil niks verpesten voor de anderen. Alleen terug gaan vind ik dan ook geen probleem, maar Bas en Justin willen met me mee. De anderen gaan te Hop-on Hop-off bus tour voortzetten en aangezien we al redelijk ver van het station verwijderd zijn, besluiten wij om de rit voort te zetten zonder uit te stappen, tot het station. Ik heb er verder weinig van meegemaakt. Heb als oudvuil in de stoel gehangen, zonnebril van Justin op tegen het vele licht in de ogen en steeds viel ik in slaap, weer 2 tellen wakker en weer in slaap. Tegen de klok van 5 waren we bij het hotel en ben ik direct mijn bed in gegaan.

Mijn mannen hebben zich vermaakt met zwemmen, lopen in de buurt, Pokémons vangen en zijn wezen eten bij de Mac. Om 9 uur word ik voor de 3^e keer wakker en deze keer heb ik het niet meer koud en is mijn hoofdpijn weg. Wat een opluchting zeg. Mams en de rest komen tegen half 10 aan en mams komt even polshoogte nemen bij ons. Alles is weer prima. Justin kruipt achter de laptop, Bas en ik zitten buiten met koffie. Hij leest zijn boek en ik schrijf mijn blogs en eet een zakje minikoekjes op als avondeten. Morgen weer een nieuwe ronde en nieuwe kansen.

Gr Lis.

dag 25 van Newton NJ naar Hasbrouck Heights NJ

Vandaag is het dan de dag dat we afscheid moeten gaan nemen van de camper. Is vaak een vermoeiende dag van inpakken, opruimen, schoonmaken, papieren regelen en je zelf afvragen waar je alle spullen laat. Niet omdat je zoveel gekocht hebt dat mee naar huis moet, maar meer omdat je nog een aantal spullen mee wil nemen naar het hotel die je dan weer op de laatste dag achterlaat. Op het moment dat je de camper ophaalt zijn er altijd spullen die je erbij koopt om het je makkelijker en meer een thuis van te maken in de camper. Neem bijv. een waterkoker om lekker zelf Nescafé te kunnen maken. Dat ding is trouwens mega veel gebruikt. Of de bbq, ook die is veelvuldig gebruikt maar na 3,5 weken natuurlijk nog in prima staat voor een ander. De vorige jaren lieten wij deze achter voor de volgende camper-baas, dit jaar kunnen we het mee geven aan Mieke en Jerry, die er dan weer voor zorgen dat een ander er blij mee gemaakt wordt. Verder moet je veel weggooien. Doodzonde natuurlijk, maar om nu een aangebroken pot mayo mee naar huis te nemen of weg te geven is ook zoiets he.

Terwijl we druk in de weer zijn met alles, worden we nog even getrakteerd op een moeder hert met drie jongen die op hun gemakkie staan te grazen op het veldje voor ons. Mooie afsluiter van deze laatste camping ochtend. We hoeven maar een half uurtje te rijden naar de camper drop off. Daar sjouwen we alle bagage weer naar buiten, regelen en verrekenen alles en komt er een mooie grote SUV aanrijden om ons naar het hotel te brengen. Justin neemt innig afscheid van zijn geliefde camper. Ik krijg een flashback naar mijn eerste vakantie. Ook ik stond onze Escape CamperVan te omhelzen, nu doet hij het.

Eenmaal ingecheckt in het hotel gaan we er direct van tussen. Het zit hier erg vol met Nederlanders en dus krijgen we de nodige tips al voorgeschoteld. Erg handig. Via de shuttle van het hotel worden we naar een bus-stop gebracht, de stadsbus laat ons op het station in NY Centrum uitstappen. Oh boy zeg, wat een cultuurshock!!! Het is er warm, druk, erg druk, megadruk, verschrikkelijk over de top druk. Wat een boel volk!! En wat is alles groot en hoog! En dan die reclame borden, al die verlichting…man oh man. Het is allemaal mega indrukwekkend. Met 6 personen is het lastig om besluiten te nemen over wat we gaan doen. We gaan dus eerst maar gewoon een stukje lopen. Op de hoek van een straat worden we, net als iedereen, aangesproken door ticketverkopers van de Hop-on Hop-off bus. We onderhandelen, dingen af en krijgen een mooie prijs. Van de 6 mensen zijn er 5 voor deze deal. 1 iemand heeft geen zin en dus besluiten we het niet te doen. We gaan ter voet naar Times-Square. Het is een pleintje met zo verschrikkelijk veel hoge gebouwen die zijn voorzien van lichtreclame tot zowat in de hemel. Ook dit is weer erg indrukwekkend, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me er meer van had voorgesteld. Ook Bas deelt deze mening. We kijken, lopen, staan stil, gaan zitten en laten alles op ons inwerken. Er zijn straatartiesten bezig op Times Square en dat is altijd leuk om naar te kijken. De gekostumeerde mensen waarmee je tegen een tip op de foto kan, zijn veelvuldig aanwezig. Er staan dames in een slipje die hun boezem hebben gebody-paint, er staat een groepje mannen die spring kunsten met toeristen uithalen, mensen die verkleed zijn als het vrijheidsbeeld en een cowboy die lekker bruin gebrand is, alleen een witte hoed, witte slip, witte gitaar en witte laarzen aanheeft. Grappig detail is dat deze straatartiesten per dan tussen de 200 en 500 dollar verdienen. De cowboy hoeft voor zijn centjes echt niet meer op Times Square te gaan staan. Hij heeft M&M’s voor de rechter gesleept omdat deze ooit een M&M hadden gemaakt met dezelfde outfit als hij. Echter hij had het patent erop vast laten leggen. De beste cowboy heeft hiervoor een schadevergoeding gehad van maar liefst 6 miljoen dollar.

We blijven onder de indruk van de enorme skyscrapers. Die zijn echt zo gaaf om te zien. Hierna slenteren we naar een of andere eettent. We eten lekker bij Tad’s Steakhouse en besluiten terug te gaan naar het hotel. Tegen de klok van 8 zijn we er weer en we nemen nog even een duik tot 9 uur in het zwembad. Er wordt afgesproken om morgen in het hotel te ontbijten om 8 uur. Bas, Justin en ik kunnen de slaap nog niet vatten. De temp is heerlijk en dus besluiten we om nog ff in de buurt te gaan wandelen, pokémons te gaan vangen en ff naar de Starbucks te gaan voor een bakkie. Die Starbucks is hier echt zo een doodnormaal fenomeen. Als we binnekomen tegen de klok van 10 zit het er gewoon helemaal vol. Van alle tafeltjes die er zijn, zijn er maar 2 waar niet aan gewerkt wordt. De rest is allemaal bezig met een vorm van werken of studeren met behulp van de laptop. Starbucks biedt namelijk gratis goede wifi aan. Ik vind het heerlijk om er gewoon te zitten en te kijken naar alle locals en me in te beelden hoe hun dagelijkse leven eruitziet in deze grote stad. Tegen 1 uur kruipen ook wij ons bedje in. Op naar een volgende dag.

Gr Lis.

Dag 24 East Stroudsburg PA naar Newton New Jersy

Jeuh!! Uitslapen!! De wekker stond op 8 uur, maar ik ben wederom om half 8 wakker. Het zonnetje schijnt buiten dus ik besluit eruit te gaan. Justin wilde er ook niet te laat uit, want hij wilde nog op de campground rondlopen. Ik probeerde hem wel wakker te maken, maar het lukte hem niet om er voor kwart voor 9 uit te komen. Het scheelt dat we pas om 10-isch hebben afgesproken met Mieke en Jerry. We zijn bij hun hotel om 4 minuten voor 10. Keurig op tijd dus. Er wordt getankt en ik boek de camping. Geen KOA of iets met bekendheid, maar gewoon een random camping met goede reviews. Als we de routeplanner aanzetten is het precies 35 minuten verderop. Nou zeg, dan hadden we gewoon gisteren een half uurtje langer door kunnen rijden en twee dagen op deze camping kunnen staan. Na ja, dan hoeven we in elk geval nu niet lang te rijden.

Om een uur of 11 staan we al op de volgende campground. Het ziet er goed uit. Veel groen, veel ruimte, leuke office incl. personeel, zeer goede wifi, kajakken, zwembad, firepit. It has it all! Het is een fantastisch weertje, en we gaan direct in de schaduw zitten met een bak koffie. Op de planning staat vandaag helemaal niks. Nou, niks is dan ook weer niet waar, maar wel zeer weinig.

Het is onze laatste nacht op een campground. Morgen leveren we de camper in en hebben w nog 3 nachten in New Jersy en gaan we New York bekijken. Dan zitten de 4 weken er alweer op. Het is snel gegaan, zoals alle leuke dingen snel gaan. En net wanneer je je helemaal thuis voelt in je camper-huis, moet je weer inpakken. Ach misschien maar goed ook, als je er té aan gewend raakt, is de lol er natuurlijk ook zo van af.

Mam begint reeds met koffers, paps en oom Wim, hangen bij de picknicktafel en voeren zo nu en dan een opdracht van mams uit. Als moeders in haar hut bezig is, dan moet je niet storen, zo werkt dat bij mij ook. Justin, Bas en ik maken meteen volop gebruik van onze lekkere internetverbinding. Ik ga ff live op fb en net als ik het hoekje van de camper omloop, rent er iets weg voor me. Ik schrik me suf en probeer te kijken wat het is. Geef mijn mobiel aan Justin en grijp mijn camera. In eerste instantie denk ik dat het een bever is, maar dat blijkt het niet te zijn. Het is een groundhog, ofwel in het Nederlands een bosmarmot. Gaaf, ook die had ik nog nooit in het wild gezien, of eigenlijk helemaal nog nooit. Ik kruip zowat zijn hol in en maak mooie foto’s van hem/haar. Hierna kruipt Justin achter skype en Bas en ik gaan de campground verkennen en nogmaals live op fb. Dat live gaan vind ik erg leuk om te doen, leuk om dingen te delen met je vrienden en familie, maar alle filmpjes die ik maak heb ik nog niet één keer teruggekeken maar wel allemaal opgeslagen. Dus als ik straks thuis ben, ga ik ze fijn bekijken met een bakkie koffie in de handjes (en me vast helemaal rot schamen om wat ik allemaal gezegd heb).

Als we weer bij de camper zijn hebben we een beste klim gemaakt, dus met het zweet op het voorhoofd gaan we eerst weer even uitpuffen aan de picknicktafel. We besluiten om te gaan kajakken. Bij de vijver durft Justin niet in zijn eentje te gaan en dus gaan Bas en Just samen in een twee persoons kajak. Al snel is hij weer over zijn onzekerheid heen en stapt hij in een eigen kajak. In het midden van de vijver staat een grote hoge fontein. Ik stel voor om een wedstijdje te roeien en wie het eerst onder de fontein door is, heeft gewonnen. Bas en ik hebben al afgesproken dat wij vlak voor de fontein zullen stoppen om niet nat te worden. En zo geschiedde. Justin roeit zich suf en wij in het begin ook, dan nadert Just de fontein en wij stoppen. Just wordt kleddernat en wij niet. Hé…jullie moeten ook!! Nou echt niet, dan worden we drijfnat, roepen we Just toe…en Bas en ik liggen in een deuk. Intussen zijn paps, mams en oom Wim komen kijken bij ons. We vermaken ons nog even en als we er klaar mee zijn, kopen we een ijsje in the office en gaan Just en Bas vervolgens zwemmen.

Ik heb me weer bij de picknicktafel gesetteld en weer zien we de groundhog. We maken wat gave foto’s en dan komen de boys weer terug van het zwemmen. Nu gaan we eerst even skypen met Joey en dat is maar goed ook. Tijdens het babbelen zegt hij dat hij in zijn agenda heeft staan dat hij zondag vroeg op moet om ons op te halen bij Schiphol. Zondag??? Nee man, zaterdag!!! Poeh…stel je voor… sta je daar voor niks te wachten. Hierna gaan Bas, mam en ik nog even naar de Walmart. Voor het avond eten besluiten we alle restjes die we nog hebben zoveel mogelijk te gebruiken. Het wordt een vage maaltijd, maar het vult. Mams doet de afwas, ik begin met de koffers. Ik had echt niet het idee dat ik nu zo vreselijk veel gekocht had, maar toch sta ik weer versteld. Ik bedoel, waarom moest ik nu hier in Amerika een vogelhuisje kopen??? Past ook zo fijn in je koffer hè!?! De rest van de avond pakken we afgewisseld koffers in, ruimen we op en zitten w bij het kampvuur. Tegen de klok van 11 is het meeste gedaan en trekt ieder zich terug. Just is naar bed, Bas leest en ik blog.

Gr Lis

Dag 23 Bradford PA naar East Stroudsburg PA

Om 7 uur opstaan. We zijn nog best moe. Logisch ook als je tot 2 uur snachts buiten naar een beer zit te kijken. De beer heeft een beste puinhoop achter gelaten maar om 7 uur is dat allemaal alweer op geruimd. We hadden geen airco aan vannacht en dus was het stil. De beer is nog een tijdje door gegaan met plunderen, we konden de container herrie in bed horen. Om half 4 word ik wakker door de kou. Is weer eens wat anders dan door de hitte. Ik trek een vest aan en slaap weer door.
Om 9 uur rijden we naar het hotel van Mieke en Jerry. Ik reserveer een campground en die kost maar liefst 98 dollar. De duurste tot nu toe. Maar het state park van 21 dollar houdt de balans op gemiddeld 50 dollar. Plan is om naar Stroudsburg PA te rijden. Het is een rit van 4 uur maar we lassen wat stops in. Bijv de Grand Canyon van Pensylvania. Of we verder nog wat gaan doen zien we wel. Justin belt met zijn vader om zijn enthousiasme te uitten over de watervallen en de beer. Helaas is het ontvangst slecht en dus gaat hij het vanavond nog eens proberen. Ik zie dat hij nu echt moe is. Dit reizen kost erg veel energie. Het is de hitte overdag en het lekker actief zijn en natuurlijk laat naar bed gaan. Toch wil hij nog niet naar huis. Snap ik!!
Ook nu is de route weer prachtig. Wederom groene bergen en valleien. De wegen zijn niet allemaal even goed onderhouden. Dat ligt puur aan hoeveel de county aan het wegdek wil uitgeven of aan hoeveel geld ze hebben. De camper maakt keiveel herrie als de wegen slecht zijn. Alles rammelt. We verbazen ons steeds weer op de volgende campground dat het servies het overleefd heeft. Het zal wel aardewerk zijn dat 6x gebakken is ipv 1x. De temperatuur is fantastisch. In de zon is het heerlijk warm met een koel windje. Mams heeft 2 pieperts van mannen in de camper die het steeds koud hebben. En dus hadden ze de verwarming aan gezet. Dat was maar van korte duur toen mams dat doorhad.
Eigenlijk zijn nu nu pas op elkaar in gespeeld wat betreft plannen en rijden. Is het bijna voorbij. Beetje jammer.
Langs de kant van de snelweg staat regelmatig "adopt a highway". Ik zeg tegen Bas dat we eens moeten informeren wat dat is. Stel je voor dat je voor een klein bedrag een highway op je naam krijgt. De Bas-Lis-highway lijkt me best vet! Navraag bij Jerry leert me dat het niks kost en dat het niks met een naam te maken heeft. Het betekent dat jij je vrijwillig aanmeldt om een stuk highway schoon te houden en dus het zwerfvuil gaat oprapen. *Poef* en weg is de Bas-Lis-Highway illusie. Opruimen dat mogen ze zelf doen.
We rijden en rijden maar. Zelfs de scenic bypass wordt vervelend. Niet om naar te kijken maar omdat de wegen zo bar slecht zijn. Als we dan ook nog eens niet naar de Grand Canyon van Pensylvania kunnen omdat we dan over een gravel road moeten, gaan we lekker brunchen. Mieke heeft een restaurant gevonden en we kunnen van alles kiezen van het buffet. Hierna gaan we weer rijden. Nog ruim 2 en half uur te gaan. Als de weg dan nog slechter wordt zijn we klaar met de east 6 route. We nemen de highway, minder mooi maar wel sneller. Helaas komen we in een file en duurt het weer een half uur langer voor we op de campground zijn. Uiteindelijk zijn we pas rond de klok van 6 op onze plek. De campground is super. Voor de 98 dollar hebben we een patio met een luxe tuinset, een picknick tafel en rem firepit met banken en luxe stoelen eromheen. We zijn gaar van de rit van vandaag. Hebben door de brunch niet echt trek meer en hangen wat op de stoelen. Mam en ik gaan nog een rondje was draaien, ik speel in het donker met Justin nog een potje grond-dammen en we gaan goud zoeken. Weer een dag voorbij. Het gaat razendsnel. Nog maar 4 nachten te gaan.
Gr Lis

Dag 22 Lewiston NY naar Bradford PA.

Half 8 op. Begin me inmiddels te verheugen op het uitslapen als we weer in NL zijn. Net zoals ik me al verheug op een moment van stilte uit de spraakwaterval van Justin. Ontbijten, bakkie doen en ons camper-huis aan kant maken. Net als ik sta te vegen, komt Bas aan rennen en roept: Lis! Camera! Slang! Ik laat de bezem als de bliksem op de grond vallen, grijp mijn altijd klaarstaande camera en trek een sprint over de campground heen. Het is geen flinke grote slang, maar hij is prachtig!! Een metertje lang, mooi glanzend en supersnel kronkelend over het gravel en door het gras onder een auto kruipend. Ik was vlug genoeg!! Hè.. Wat een fijne start, dit wordt vast een spectaculaire dag vandaag. Het plan was om naar de Fingerlakes te rijden maar er blijkt een nascar race te zijn en dus is er geen campground of hotel meer leeg. Dan moeten we dus een plan B creëren. We laten de Fingerlakes voor wat ze zijn en zakken nu af via Bradford naar New York. Ik bel en probeer te reserveren. De man is op zijn zachts gezegd ontzettend onvriendelijk en nog doof ook. Nadat ik de creditcardnummers wel 50 keer heb opgenoemd is het dan eindelijk voor elkaar. Op naar het tankstation. We rijden het indiaanse reservaat binnen en kunnen hier goedkoper tanken en sigaretten scoren omdat het tax free is. Dan nog halen we een recordbedrag van 104 dollar voor een volle tank. Gewone merksigaretten hebben ze niet dus ik koop een slof van een of ander wazig merk voor 26 dollar. Nu hopen dat ze ook te roken zijn. In konvooi rijden we weer naar de Niagara Falls maar nu blijven we in Amerika. Als eerste gaan we met een Ouderwetse trolley naar het visitors centre. Daar ontmoeten we Mieke en Jerry. Zij staan ergens anders geparkeerd omdat wij met onze Campers op een RV plaats moeten staan. We wandelen gezamenlijk naar Horseshoe Falls. In tegenstelling tot de Canadese kant staan we nu aan de bovenkant van de Falls en kijken we dus naar beneden. Vanuit Canada kijk je tegen de Falls aan. Het is net zo indrukwekkend als gisteren. Kan me ook niet voor stellen dat ik hier ooit genoeg van zou krijgen. Ik maak echt plenty foto's, de uitzichten blijven spraakmakend. Al dat watergeweld en die golven en dan her en der die tere regenbogen met die volle prachtige kleuren. Of ik het zo ook op de foto's heb weet ik op dit moment nog niet. Maar het staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Hierna lopen we weer terug om tickets te kopen voor Cave of the Winds. Mieke en Jerry gaan voor iedereen in de rij staan terwijl wij naar Luna Island lopen. We kijken nu van boven af naar beneden over de American Falls heen. Onderaan zien we de steigers en trappen van Cave of the Winds staan. Wauw. Gaaf hoor. Daar staan wij straks ook!! Dat "straks" blijkt een understatement te zijn. Mieke en Jerry staan anderhalf uur in de rij. Als we dan eindelijk tickets hebben mogen we in de volgende rij gaan staan om daadwerkelijk bij the Cave te komen. Het blijkt nog eens ruim 3 kwartier te duren. Intussen hebben we een soort van schuimrubberachtige sandalen gekregen en iedereen moet deze aan. Ze zijn spuuglelijk en het is al grappig genoeg om al die verschillende mensen met diezelfde lelijke dingen aan te zien staan. Vervolgens gaan we met de lift in de berg een afdaling maken van 53 meter dat gelijk staat aan 17 etages en dat doen we in 30 seconde. Je merkt er helemaal niks van. Daarna krijgen we een gele poncho en kunnen we naar de trappen bij de Falls lopen. En dan begint het watergeweld pas echt. Uiteraard wordt je nat. Eerst een klein beetje en dan steeds meer. Per steiger die je bestijgt ben je dichter bij de waterval zelf. Ik probeer nog met de iPhone foto's te maken en hoop dat hij het water overleefd. Sterker nog, het lijkt me keicool om dit met mijn fb vrienden te kunnen delen en dus probeer ik live te gaan. Het lukt ook nog maar het is wel stressvol. Ik probeer alle familie in de peiling te houden en te filmen, zo droog mogelijk te blijven, veilig de trappen te lopen, reacties te lezen en zo dichtbij mogelijk bij de Falls te komen. Ik stop ermee en ga verder met stressloos genieten. Mams ging niet mee vanwege haar knieën en alle trappen, we hebben dus veilig onze spullen daar gelaten incl de foto camera. Jammer, geen foto's, maar mijn camera is me heilig. Jerry had geen poncho aan getrokken maar die is op dat plan terug gekomen. Snap ik, er komt immers een boel water op ons af. Justin vraagt of hij echt echt nat mag worden, ik vind het prima. Op één van de steigers worden onze blote kakkies overspoeld met Niagara water. Mieke en ik staan bij elkaar en zijn danig onder de indruk. Dit zijn de Niagara Falls hè!!! Ik word geroepen door Justin die helemaal stuitert van opwinding en zie mijn paps links, wat steigers hoger in zijn uppie staan. Ik word er emo van. Kijk hem nou, hij geniet en kijkt zijn ogen uit! Ik gun het hem zo. Oom Wim is altijd de voorloper en de rappe onder ons, dus die staat vanaf boven heftig te zwaaien. Grappig, hij is altijd een stille genieter en het is nooit overdreven duidelijk of hij het nu wel of niet gaaf vindt. Maar nu is hij rete enthousiast. Mooi om te zien. Bas schiet geheel Remie alle kanten op om met de go-pro al dit moois te filmen. Ik ga naar Justin en samen klimmen we de steiger op die het dichtst bij de Falls is. Het water klettert met grof geweld op anderhalve meter afstand van ons, op de rotsen en met grote golven slaat het over ons heen. Het is bijna niet te beschrijven hoe ongelofelijk gaaf het is! Ik heb het touwtje van mijn poncho op wurgstand gezet, in de hoop om nog "iets" droog te houden, incl mobiel in mijn kontzak. Na een minuut of vijf hou ik het voor gezien en zoek de rest weer op. Over-enthousiast praten we met zijn allen over deze ervaring. Iedereen is hyper en nat! Justin heeft inmiddels zijn poncho uit getrokken en is drijfnat. Boeiuh..het zonnetje schijnt en we stonden net gewoon in en onder de Niagara Falls!!! Wie maakt ons iets!?! We sjokken terug door de ondergrondse gang naar de lift. Er staat een rij en dus moeten we wachten. Ik probeer te bevatten wat ik nu net gedaan heb, krijg er tranen van! Gosh.., hier sta ik dan, hier staan wij dan, wij als kleine nietige mensen uit ons kleine kikkerlandje, zo een enorm eind weg, helemaal in Amerika en in Canada, hebben zojuist met onze blote voeten en bolletjes onder en in de Niagara watervallen gestaan. WAUW!!!
We gaan moeders ophalen, die zo geduldig ruim een uur, bewoners van over de hele wereld voorbij heeft zien komen en we nemen de trolley terug naar de camper! Ik maak snel een bak koffie klaar terwijl de rest zich in droge kleren hijst. Even later zijn we op weg om over een 2 uur op de volgende campground aan te komen. Ik drink mijn koffie en ben nog helemaal in extase. De weg die er gekozen is, is een scenic bypass. Met andere woorden, een weg met veel prachtige uitzichten. We zoeken een restaurant tegen de klok van half 5, maar kunnen niet echt slagen. Bas wil veel liever bbqen en zijn wil geschiedde.
De campground is ondanks de sjagerijnige en onvriendelijke man, erg mooi en sfeervol. De temp is flink gezakt en we zitten voor het eerst met een vestje aan. Het is super gezellig. Naast ons staan andere Nederlanders met een cruise america camper. Zij komen net uit New York en gaan morgen naar de Niagara Falls. Wij net andersom. Er worden tips uitgewisseld die erg handig zijn. We zitten daarna nog tot een uur of 12 buiten bij het kampvuur. Bas filmt met de go-pro de sterren en ik probeer ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is er een super heldere nacht voor en de lichtvervuiling valt mee. Mams wil zo graag de Melkweg zien, maar die ligt al op bed. Dan moeten wij er maar van genieten en hopen dat het lukt om deze digitaal vast te leggen.
Uppen kan niet, de WiFi die de campground claimt te hebben is ver te zoeken net als ons gewone bereik.
Ik zei het vanmorgen al.., het zou een spectaculaire dag worden en dat is het ook!! Dit was met stip op 1 de meest perfecte vakantie dag!!
Gr Lis.
Ps: terwijl ik de Campers in het donker fotografeer komt Bas de hoek om lopen. Ik fluister dat hij uit mijn opname moet gaan. Maar hij blijft door lopen. Hij komt snel op me af en sist: camera! Een Beer!! Justin loopt erachter aan. Met trillende knieën sluipen we naar de voorkant van onze camper. Camera in de aanslag. Even geen beer te zien. Justin vraagt of hij er naar toe mag lopen om hem te zoeken en te aaien. Ik sis terug: ben je besodemieterd!! Je gaat toch geen beer aaien!?! Een beer??? Roept Justin. Ik dacht dat jullie bever zeiden. Het kind staat stokstijf!! De beer staat op 25 meter afstand en plundert de container. Als hij ons ziet blijft hij ons strak aankijken. Met trillende knieën en ingehouden adem schiet ik een foto... Met flits. De beer blijft kijken naar ons en wij naar hem. Dan gaat hij verder met plunderen. Wij verplaatsen ons naar een betere plek en ik blijf foto's schieten met flits. De foto's zijn niet de beste kwaliteit maar hij staat erop!! De buurman uit NL komt naar buiten voor een sigaretje. We snellen naar hem toe en gezamenlijk blijven we de komende 2 uur kijken naar de beer vanaf de picknick tafel. De beer is enorm groot, ruim 2 meter als hij rechtop staat om de container te openen met zijn poot, met de ander maait hij de container door. Grijpt een vuilniszak en rent terug naar de bosrand. Spit de zak door en blijft terug komen voor meer. Als het 2 uur snachts is hebben we het erg koud en vinden het genoeg. De batterij van de camera is ook leeg en dus kruipen we ons bedje in. We zijn letterlijk over the moon door deze dag!!!

Dag 21 van Letchworth New York naar Lewiston NY

We hadden gekozen om de airco weer uit te laten en lekker met de ramen open te slapen. Toch werd ik tegen half 2 vannacht wakker vanwege de warmte en heb ik de airco maar weer aangezet. We ontbijten in de camper en zorgen dat we om 9 uur bij Mieke en Jerry's hotel zijn om de campground van vanavond te boeken. Daar hebben we namelijk telefoon ontvangst. Het state park was een prima campground. Doordat je echt in een bos staat heb je nog meer het gevoel op vakantie te zijn. En het is ook nog eens erg goedkoop. We betaalden 21,75 dollar, maar we hebben ze ook al gehad van 80 dollar. Bij het hotel maak ik de reservering en trappen we af naar ons volgende doel.

Over anderhalf uur zullen we in Lewiston zijn. Ook nu rijden we weer door een prachtig groen heuvellandschap. Links en rechts landhuizen en boerderijen met grote roodbruine barns met van die halfronde daken, grote enorme mais velden, gerooide graanakkers en farm bedrijven. Langs de kant van de weg, bermen vol met een mengeling van paarse korenbloemen en andere gele en witte bloemen en graspluimpjes. Als je een stadje of dorpje doorrijdt is de weg heerlijk breed. De huizen zijn hoog en smaller dan de woonwijkhuizen en veelal in verschillende wit tinten geverfd maar je ziet ook allerlei pasteltinten en bruintinten. Het ene huis is statiger dan het ander maar er staat ook gewoon zooi tussen. Huizen waarvan bijv. de verf echt compleet af is of waarbij de tuinen op enorme wildernissen lijken. Als je dan weer een gewone woonwijk in rijdt staan er diezelfde mooie huizen maar wel in laagbouw variant of hooguit met 1 etage extra erop. Ze hebben veranda's en enorme tuinen om het huis heen met veel groen, als in bomen om het huis voor schaduw, mooie struiken en bloemen perkjes en terrassen. Ze hebben veel speeltoestellen voor kinderen staan, soms een mega zwembad en overal staat tuinmeubilair in de vorm van schommelbanken en stoelen. Zo rijden is echt genieten. Het is nu 9:45 en de temperatuur is echt heerlijk. Dus raampje open, onderuit zakken in de stoel, beentjes uit het raam en rijden maar.

Tegen de klok van 11:15 zijn we op de campground. Het enige dat we doen is de Campers stallen en onze spullen voor vandaag pakken en dan gaan we er vandoor met zijn allen in de auto van Mieke en Jerry. Op naar de Niagara Falls. We gaan eerst via de Rainbow bridge naar Canada. Er staat een file, want we zijn natuurlijk niet de enige toeristen die er heen willen. Er worden een boel vragen gesteld en daarna zijn we een Canadese stempel in ons paspoort rijker. In de verte zien we al iets van de watervallen. Nog niet eens van dichtbij en we zijn nu al enthousiast. De auto wordt geparkeerd en we gaan lopen. Oh boy wat zullen we veel lopen vandaag. We lopen op een soort van kade-achtige weg met daarachter de rivier Niagara. Deze rivier is 56 kilometer lang en de Niagara Falls zijn daar een onderdeel van. Aan de rechterkant is de grote Horseshoe Falls (waterval in de vorm van een hoefijzer). Je loopt zo hoog dat je zelfs op de waterval kan kijken. Je ziet dus hoe de rivier Niagara naar beneden stort in de waterval. Justin is helemaal happy en komt meerdere malen naar me toen om te zeggen: Mam dit is echt zo vet hè! Justin heeft het afgelopen half jaar een spreekbeurt over deze watervallen gehouden en had daarmee een 9,7. Van daaruit lopen we langzaam in de brandende zon en met wat wind (godzijdank wat wind!!!) naar het uiterste aan de linkerkant. Het is er beredruk met toeristen die net als wij continue foto’s maken. De kleur van de watervallen is echt schitterend, het is een mengelmoes van aquablauw en azuurblauw water met witte golven. En het is me toch véél water, ongelofelijk prachtig. Als we eindelijk helemaal aan de linkerkant van de “kade” zijn dan hebben we dus aan de overkant de American Falls, Bridal Veil Falls en de Horseshoe Falls gezien. Ergens halverwege hebben we fijn een hotdog gegeten.

Aan het “einde” van de “kade” besluiten we om mee te gaan met Hornblower boot. Aan de Amerikaanse kant vaart de Miad of the Mist en in Canada dus de Hornblower. Dit is een van dé manieren om zo dicht mogelijk bij de falls te komen. Je wordt uiteraard nat, dat is een vast gegeven. We krijgen allemaal een rode poncho. Het aantrekken van die dingen is al een kunst op zich. Ten eerste staat er veel wind en wappert het geval dus alle kanten op en ten tweede ben je zelf zo plakkerig van de warmte dat het ding voor geen meter over je heen zakt/glijdt. Ik ben dar wapperende, lawaai makende en plakkerige ding als snel zat en trek hem uit. Justin volgt mijn voorbeeld. Het is echt zo gaaf om die watervallen van zo ontzettend dichtbij te zien. In het begin kan ik nog mooie foto’s maken, maar als snel komt het opspattende water die de “mist” vormt op mijn lens. Het is niet tegen te houden, ondanks dat ik een regenzak speciaal voor de camera had mee genomen. Nadat ik al flink nat ben geworden, schuil ik dus half achter een glazenwand. Ik kijk naar de anderen die bij de reling staan. Mams heeft de capuchon strak over haar hoofd getrokken en onder haar kin vast gemaakt, ze is net roodkapje. Mijn paps staat te kijken naar de watervallen, heeft geen capuchon op en niet het touwtje dicht geknoopt. Dan ineens is er een mega “bui” aan mist en mijn vader is in 1 klap doorweekt. Ik roep hem toe: Gaaf he paps? Zijn gezicht!!! Ik kwam niet meer bij!!

Als we terug komen zijn we heerlijk nat afgekoeld en gaan we eerst even zitten om wat te drinken en onze ruggen even wat rust te gunnen. Paps heeft van het vele lopen best veel pijn in zijn heupen gekregen en we moeten het hele eind nog teruglopen. De zon is tijdelijk verscholen achter de wolken, maar de wind is er nog. Heerlijk!

Als we de grens weer over willen naar Amerika, stelt de douanier redelijk veel vragen, als in: wie is wie, wat is de familierelatie, waar komen we vandaan, waar slapen we, hoe lang blijven we, waar zijn we aangekomen enz. enz. Het mocht even duren, maar uiteindelijk werden we Amerika toch weer in gelaten. We gaan een hapje eten in Het Rainforest Restaurant en doen hierna nog even snel boodschappen bij de walmart. Als we terugkomen op de campground zijn we allemaal compleet gaar en op, het is ook al tegen kwart voor 9 en we gingen om 11.15 uur op weg naar de watervallen.

Er wordt gedoucht, koffiegedronken en ieders trekt zich terug in de camper of het hotel. Ik blog, Justin gaat op tijd slapen en Bas kijkt de filmpjes van de Go-Pro (die geweldig gelukt zijn).

Gr Lis

dag 20 van Sunbury PA naar Letchworth New York

7 uur de wekker. We hebben voor het eerst met de airco uit en de ramen open geslapen. Zo lekker fris vannacht. Wel weer even wennen. De airco maakt een beste bak herrie maar nu die uitstond en de ramen open, hoorde je weer duizend nieuwe geluiden. Desondanks heerlijk geslapen. Net een bakkie gedaan aan de picknicktafel. En het was even echt heel fris. Zal wel weer van korte duur zijn. Nu op weg naar Perkins voor ontbijt. Dat is zo een 17 min verderop in Danville PA. We zijn netjes 4 minuten te vroeg bij Perkins. Ik heb heerlijk pancakes met bacon strips, overgoten met maple-sirup gegeten. En vind het nog steeds bizar als een Bas en Jerry gewoon gefrituurde kipschnitzel als ontbijt eten. YUK!! Justin en ik nemen een milkshake erbij. We krijgen een groot sorbet glas en ernaast de milkshaker waar het in is gemaakt, om bij te vullen. We krijgen het niet op.
Bas, Jerry, oom Wim en ik bespreken de planning van de komende 2 dagen en zetten alles in onze tomtoms. En daar gaan we weer. Een ritje van ruim 3 uur! De rit is eindelijk weer interessant en precies waar we van houden. Ipv alleen maar bebouwing rijden we tussen hoge bergen die groen bebost zijn met mooie diepe dalen en valleien. We rijden door kleine stadjes of dorpjes met leuke mooie of bijzondere houten huisjes met veranda's. De huisjes krijg ik niet op de foto. Ze zijn te dichtbij. Steeds voelen we ons groot en lomp met ons camper-beest, maar zo tussen de grote bergen en die enorme valleien zijn we toch ineens heel nietig.
Tegen 12 uur maken we even een stop om de benen te strekken en de blaas te legen. Bij een tankstation halen we koffie en snacks voor onderweg. Er staat ook een stalletje met groenten aan de kant van de weg en Mieke koopt er vast wat voor vanavond. Eenmaal weer op weg kruizen we de stateline tussen Pennsylvania en New York. We hebben inmiddels al heel wat Staten gehad. Supercool om al die verschillen mee te mogen maken. We rijden Letchworth State Park op en krijgen een campspot. Een state park is een park dat voor een groot deel bestaat uit bos. Het is vaak niet voorzien van water, riool en elektra. Er is wel toilet maar in het slechtste geval bestaat dat uit een soort grote diepe regenton zonder spoel mogelijkheden waar je dus heerlijk boven de uitwerpselen van de vorige toiletgangers zit terwijl de strontvliegen om je oren suizen. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik niet dringend de behoefte heb om zo dicht bij de natuur te zijn. Moeders daarentegen, wil heel graag de Melkweg zien. En dat kan niet op een gewone campground in de buurt van een dorp of stad ivm lichtvervuiling. Gelukkig is dit state park iets minder dicht bij de natuur en hebben we in elk geval elektra, keurige wc's en douches. Wel staan we in het bos.
We stallen de Campers en zonder oom Wim en paps gaan we het dorpje in. We bezoeken wat "antiek" winkels. Maar wat hier antiek is, is bij ons grotendeels troep. Toch scoort Mieke wat leuks en mams ook. We halen nog even wat boodschappen voor de bbq van vanavond en gaan terug.
We pikken oom Wim en paps op en gaan wat mooie uitzichten in het park bekijken. Bij een van de uitzichten staan van die verrekijkers waar je geld in moet doen en dat doet Bas. We rijden weer door naar het volgende uitzicht. Een prachtige waterval. We genieten ervan totdat Bas ineens in paniek zegt dat hij zijn portemonnee op het muurtje van de vorige plek heeft laten liggen. Snel gaat hij terug om te zoeken maar het leed is reeds geschied en het ding is pleite, incl. creditcard, rijbewijs en ID. Pfff nu dat weer. We gaan nog eens zoeken en besluiten naar het visitor centre te gaan in de hoop dat iemand hem heeft afgegeven maar deze is dicht. Ook het kantoor van de parkpolitie zit dicht. Dan nog naar het kantoor van de campground. Als ik vraag of er iemand een portemonnee heeft afgegeven zegt dat dame dat de parkpolitie reeds naar ons op zoek is! Iedereen is erg opgelucht en we gaan terug naar de Campers. Daar vinden we een briefje van Officer K Ludwig tussen de deur met het verzoek een nummer te bellen. Een state park betekent ook geen internet en vaak niet eens ontvangst. Ik heb de hele middag al geen ontvangst maar op dat moment net 2 stipjes. Direct bel ik op en ik krijg te horen dat ze later vanavond naar onze campground komt.
Mooi dan kunnen we nu gaan bbqen en eten. De temp is aangenaam tot warm en we zitten tot zeker een uur of 10 buiten te kletsen en te ouwehoeren. Oom Wim McGyver 2 heeft een geweldige tafellamp gemaakt van 2 parasolstokken op elkaar met daarin weer een stok met daar weer bovenop het hoofdlampje van Mieke. Zo gezellig. Tussendoor komt mevrouw de agente de portemonnee brengen. De Melkweg gaat het niet worden vannacht want de lucht is bewolkt. Wel spotten we zo in het donker nog vuurvliegjes. Die vind ik zo gaaf he. Ik heb ze voor het laatst gezien in Frankrijk toen ik 15jr was. Ik schrijf mijn blog nog even en zet de foto's over van de camera naar de laptop. Daarna hou ik het voor gezien want uppen gaat niet zonder internet. Ik moest ook maar eens een keer wat langer slapen dan 5 á 6 uur.
Gr Lis