Half 8 op. Begin me inmiddels te verheugen op het uitslapen als we weer in NL zijn. Net zoals ik me al verheug op een moment van stilte uit de spraakwaterval van Justin. Ontbijten, bakkie doen en ons camper-huis aan kant maken. Net als ik sta te vegen, komt Bas aan rennen en roept: Lis! Camera! Slang! Ik laat de bezem als de bliksem op de grond vallen, grijp mijn altijd klaarstaande camera en trek een sprint over de campground heen. Het is geen flinke grote slang, maar hij is prachtig!! Een metertje lang, mooi glanzend en supersnel kronkelend over het gravel en door het gras onder een auto kruipend. Ik was vlug genoeg!! Hè.. Wat een fijne start, dit wordt vast een spectaculaire dag vandaag. Het plan was om naar de Fingerlakes te rijden maar er blijkt een nascar race te zijn en dus is er geen campground of hotel meer leeg. Dan moeten we dus een plan B creëren. We laten de Fingerlakes voor wat ze zijn en zakken nu af via Bradford naar New York. Ik bel en probeer te reserveren. De man is op zijn zachts gezegd ontzettend onvriendelijk en nog doof ook. Nadat ik de creditcardnummers wel 50 keer heb opgenoemd is het dan eindelijk voor elkaar. Op naar het tankstation. We rijden het indiaanse reservaat binnen en kunnen hier goedkoper tanken en sigaretten scoren omdat het tax free is. Dan nog halen we een recordbedrag van 104 dollar voor een volle tank. Gewone merksigaretten hebben ze niet dus ik koop een slof van een of ander wazig merk voor 26 dollar. Nu hopen dat ze ook te roken zijn. In konvooi rijden we weer naar de Niagara Falls maar nu blijven we in Amerika. Als eerste gaan we met een Ouderwetse trolley naar het visitors centre. Daar ontmoeten we Mieke en Jerry. Zij staan ergens anders geparkeerd omdat wij met onze Campers op een RV plaats moeten staan. We wandelen gezamenlijk naar Horseshoe Falls. In tegenstelling tot de Canadese kant staan we nu aan de bovenkant van de Falls en kijken we dus naar beneden. Vanuit Canada kijk je tegen de Falls aan. Het is net zo indrukwekkend als gisteren. Kan me ook niet voor stellen dat ik hier ooit genoeg van zou krijgen. Ik maak echt plenty foto's, de uitzichten blijven spraakmakend. Al dat watergeweld en die golven en dan her en der die tere regenbogen met die volle prachtige kleuren. Of ik het zo ook op de foto's heb weet ik op dit moment nog niet. Maar het staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Hierna lopen we weer terug om tickets te kopen voor Cave of the Winds. Mieke en Jerry gaan voor iedereen in de rij staan terwijl wij naar Luna Island lopen. We kijken nu van boven af naar beneden over de American Falls heen. Onderaan zien we de steigers en trappen van Cave of the Winds staan. Wauw. Gaaf hoor. Daar staan wij straks ook!! Dat "straks" blijkt een understatement te zijn. Mieke en Jerry staan anderhalf uur in de rij. Als we dan eindelijk tickets hebben mogen we in de volgende rij gaan staan om daadwerkelijk bij the Cave te komen. Het blijkt nog eens ruim 3 kwartier te duren. Intussen hebben we een soort van schuimrubberachtige sandalen gekregen en iedereen moet deze aan. Ze zijn spuuglelijk en het is al grappig genoeg om al die verschillende mensen met diezelfde lelijke dingen aan te zien staan. Vervolgens gaan we met de lift in de berg een afdaling maken van 53 meter dat gelijk staat aan 17 etages en dat doen we in 30 seconde. Je merkt er helemaal niks van. Daarna krijgen we een gele poncho en kunnen we naar de trappen bij de Falls lopen. En dan begint het watergeweld pas echt. Uiteraard wordt je nat. Eerst een klein beetje en dan steeds meer. Per steiger die je bestijgt ben je dichter bij de waterval zelf. Ik probeer nog met de iPhone foto's te maken en hoop dat hij het water overleefd. Sterker nog, het lijkt me keicool om dit met mijn fb vrienden te kunnen delen en dus probeer ik live te gaan. Het lukt ook nog maar het is wel stressvol. Ik probeer alle familie in de peiling te houden en te filmen, zo droog mogelijk te blijven, veilig de trappen te lopen, reacties te lezen en zo dichtbij mogelijk bij de Falls te komen. Ik stop ermee en ga verder met stressloos genieten. Mams ging niet mee vanwege haar knieën en alle trappen, we hebben dus veilig onze spullen daar gelaten incl de foto camera. Jammer, geen foto's, maar mijn camera is me heilig. Jerry had geen poncho aan getrokken maar die is op dat plan terug gekomen. Snap ik, er komt immers een boel water op ons af. Justin vraagt of hij echt echt nat mag worden, ik vind het prima. Op één van de steigers worden onze blote kakkies overspoeld met Niagara water. Mieke en ik staan bij elkaar en zijn danig onder de indruk. Dit zijn de Niagara Falls hè!!! Ik word geroepen door Justin die helemaal stuitert van opwinding en zie mijn paps links, wat steigers hoger in zijn uppie staan. Ik word er emo van. Kijk hem nou, hij geniet en kijkt zijn ogen uit! Ik gun het hem zo. Oom Wim is altijd de voorloper en de rappe onder ons, dus die staat vanaf boven heftig te zwaaien. Grappig, hij is altijd een stille genieter en het is nooit overdreven duidelijk of hij het nu wel of niet gaaf vindt. Maar nu is hij rete enthousiast. Mooi om te zien. Bas schiet geheel Remie alle kanten op om met de go-pro al dit moois te filmen. Ik ga naar Justin en samen klimmen we de steiger op die het dichtst bij de Falls is. Het water klettert met grof geweld op anderhalve meter afstand van ons, op de rotsen en met grote golven slaat het over ons heen. Het is bijna niet te beschrijven hoe ongelofelijk gaaf het is! Ik heb het touwtje van mijn poncho op wurgstand gezet, in de hoop om nog "iets" droog te houden, incl mobiel in mijn kontzak. Na een minuut of vijf hou ik het voor gezien en zoek de rest weer op. Over-enthousiast praten we met zijn allen over deze ervaring. Iedereen is hyper en nat! Justin heeft inmiddels zijn poncho uit getrokken en is drijfnat. Boeiuh..het zonnetje schijnt en we stonden net gewoon in en onder de Niagara Falls!!! Wie maakt ons iets!?! We sjokken terug door de ondergrondse gang naar de lift. Er staat een rij en dus moeten we wachten. Ik probeer te bevatten wat ik nu net gedaan heb, krijg er tranen van! Gosh.., hier sta ik dan, hier staan wij dan, wij als kleine nietige mensen uit ons kleine kikkerlandje, zo een enorm eind weg, helemaal in Amerika en in Canada, hebben zojuist met onze blote voeten en bolletjes onder en in de Niagara watervallen gestaan. WAUW!!!
We gaan moeders ophalen, die zo geduldig ruim een uur, bewoners van over de hele wereld voorbij heeft zien komen en we nemen de trolley terug naar de camper! Ik maak snel een bak koffie klaar terwijl de rest zich in droge kleren hijst. Even later zijn we op weg om over een 2 uur op de volgende campground aan te komen. Ik drink mijn koffie en ben nog helemaal in extase. De weg die er gekozen is, is een scenic bypass. Met andere woorden, een weg met veel prachtige uitzichten. We zoeken een restaurant tegen de klok van half 5, maar kunnen niet echt slagen. Bas wil veel liever bbqen en zijn wil geschiedde.
De campground is ondanks de sjagerijnige en onvriendelijke man, erg mooi en sfeervol. De temp is flink gezakt en we zitten voor het eerst met een vestje aan. Het is super gezellig. Naast ons staan andere Nederlanders met een cruise america camper. Zij komen net uit New York en gaan morgen naar de Niagara Falls. Wij net andersom. Er worden tips uitgewisseld die erg handig zijn. We zitten daarna nog tot een uur of 12 buiten bij het kampvuur. Bas filmt met de go-pro de sterren en ik probeer ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is er een super heldere nacht voor en de lichtvervuiling valt mee. Mams wil zo graag de Melkweg zien, maar die ligt al op bed. Dan moeten wij er maar van genieten en hopen dat het lukt om deze digitaal vast te leggen.
Uppen kan niet, de WiFi die de campground claimt te hebben is ver te zoeken net als ons gewone bereik.
Ik zei het vanmorgen al.., het zou een spectaculaire dag worden en dat is het ook!! Dit was met stip op 1 de meest perfecte vakantie dag!!
Gr Lis.
Ps: terwijl ik de Campers in het donker fotografeer komt Bas de hoek om lopen. Ik fluister dat hij uit mijn opname moet gaan. Maar hij blijft door lopen. Hij komt snel op me af en sist: camera! Een Beer!! Justin loopt erachter aan. Met trillende knieën sluipen we naar de voorkant van onze camper. Camera in de aanslag. Even geen beer te zien. Justin vraagt of hij er naar toe mag lopen om hem te zoeken en te aaien. Ik sis terug: ben je besodemieterd!! Je gaat toch geen beer aaien!?! Een beer??? Roept Justin. Ik dacht dat jullie bever zeiden. Het kind staat stokstijf!! De beer staat op 25 meter afstand en plundert de container. Als hij ons ziet blijft hij ons strak aankijken. Met trillende knieën en ingehouden adem schiet ik een foto... Met flits. De beer blijft kijken naar ons en wij naar hem. Dan gaat hij verder met plunderen. Wij verplaatsen ons naar een betere plek en ik blijf foto's schieten met flits. De foto's zijn niet de beste kwaliteit maar hij staat erop!! De buurman uit NL komt naar buiten voor een sigaretje. We snellen naar hem toe en gezamenlijk blijven we de komende 2 uur kijken naar de beer vanaf de picknick tafel. De beer is enorm groot, ruim 2 meter als hij rechtop staat om de container te openen met zijn poot, met de ander maait hij de container door. Grijpt een vuilniszak en rent terug naar de bosrand. Spit de zak door en blijft terug komen voor meer. Als het 2 uur snachts is hebben we het erg koud en vinden het genoeg. De batterij van de camera is ook leeg en dus kruipen we ons bedje in. We zijn letterlijk over the moon door deze dag!!!