Kwart voor 7 gaat de wekker. We hebben heerlijk geslapen en dat is voor het eerst deze trip. Het plan van vandaag is om naar het eiland Key West te rijden. We starten rustig op, ontbijten gezellig en pakken onze spullen weer in. Paps is gelukkig ook weer in orde. We maken direct een stop bij de K-Mart en slaan 10 cans met water in en gaan rijden. Key West is ruim 2 uur rijden en dan hebben we het nog niet over de file op de Key’s van alle mensen die hier voor de watersport komen. Als we halverwege bij het eiland Islamadora zijn, vragen we ons eigenlijk af waarom we er nu precies heen rijden. De route is continue hetzelfde. Niet verkeerd of zo, maar er zit weinig verandering in. Het is een mooie gewone lange weg met palmbomen, toeristen shops, havens, watersportbedrijven en hotels. Het ziet er sfeervol uit. Maar om 2 uur te rijden over een sfeervolle weg om op Key West te komen en daar naar 3 dingen te gaan die een local ons aanraadde vind ik eigenlijk zinloos. Na overleg denkt de rest er hetzelfde over en dus draaien we om op Islamadora.

Aangezien Bas, Justin en ik nog wel graag willen snorkelen, besluiten we om terug te rijden naar Key Largo en naar het John Pennekamp’s Coral Reef Statepark te gaan. Mijn ouders en oom Wim crashen onder een fijne rieten overkapping en wij gaan snorkelen. Het water is echt mega helder en je kan alles goed zien. Onder water, maar ook boven het water. Het voelt aan alsof je in een lauw bad stapt. Toch geeft het verkoeling. Terwijl ik van boven af het water intuur, zie ik iets bewegen. Nieuwsgierig als ik ben ga ik ff porren met een stokje. Het blijkt een erg mooie en bijzondere kwal te zijn. Deze keert zich op zijn rug (of zijn buik, geen idee eigenlijk wat de boven kant is) en toont al zwemmend zijn mooie kleur en tekening. Als ik hem daarna even por, draait hij direct om op zijn buik (of rug) en laat zich snel naar de bodem zakken. Van zijn mooie kleuren en tekening zie je niks meer, hij is gewoon een stuk mos, plant of koraalachtig iets. Super gaaf om te zien. Ik vind het leuk en dus blijf ik ff porren. Als ik daarna nog wat meer door het water tuur, zie ik dat er wel tientallen van deze kwallen op de bodem liggen. Ineens vind ik het niet meer leuk. Gadver, heb ik daar niet al ingestaan dan? Ik heb spontaan zin om op het strand te liggen. Als we klaar zijn met het hele snorkel gebeuren gaan we het spulletje weer inleveren. Op een picknickplaats onder hoge bomen, zie ik een groepje Ibissen lopen. Wauw wat zijn ze toch mooi. Deze vogel komt ongeveer tot kniehoogte en is mooi slank en spierwit, staat hoog op haar lange dunnen poten en heeft een heldere rode lange dunne snavel. Je komt ze regelmatig voor in de Everglades. Deze groep is zo aan mensen gewend dat ze niet snel weg lopen. Ik kan op mijn gemakje met de Nikon en Iphone foto’s van heel dichtbij maken. Hier word ik blij van. Paps, mams en oom Wim zitten nog prinsheerlijk onder de rieten overkapping in de schaduw en er waait een licht lauw windje onderdoor.

We klimmen de camper weer in om op weg te gaan naar Miami Everglades. Oom Wim geeft de Nikon aan Bas, die deze op zijn beurt weer op het bed legt. We kleden ons snel om in iets drogers en trappen af. En toen hoorde we een harde klap van iets dat viel. We kijken verschikt om en Justin roept: het is de camera!!! Hij is niet van het bed gehaald en keurig in de tas gestopt en dus nu door het optrekken met een harde klap op de grond gevallen. Justin fluistert: Hij is kapot mam! Als ik hem oppak zie ik dat er grote barsten in het glas zitten. Ik ben ontdaan, verschrikt en roep dat ik wil stoppen op een parkeerplaats. Bij nadere inspectie zie ik dat het niet de lens zelf betreft maar dat het het glas van het filter is dat is gebarsten. Maar hoe we het ook proberen, het filter is er met geen mogelijk van af te krijgen. Ik stel voor om dit even te laten voor wat het is en ergens te gaan lunchen. De sfeer is even omgeslagen bij ons in de camper. Bas voelt zich schuldig en baalt als een stekker dat hij de camera niet heeft opgeborgen. Ik ben niet boos, maar wel heel verdrietig en ben er stil van. Na een kwartier vind ik het genoeg geweest. We gaan niet meer sippen en kijken straks wel hoe of wat.

We gaan lunchen in Homestead bij een fastfood restaurant. Het is een kruisbestuiving van KFC en Taco Bell. Op de borden boven de toonbank een enorme keuze. Mijn hemel, er zijn zoveel mogelijkheden, en 6 mensen moeten hieruit een keuze maken. Het duurt een eeuwigheid voordat er bestelt en eten is. Moeders vraagt of ik nog iets zoetigs voor haar willen halen en ik bestel chocoladecake. De verwachting was een lekkere dikke plak cake, wat ik van de mevrouw aangereikt krijg, laat me spontaan in de lach schiet bij de counter. OMG…dit meen je niet. Het plakje cake is geen cake maar echt gewoon een hele taart. Het formaat die ik maak voor minimaal 8 mensen. Lachend geef ik de taart aan mijn moeder en wens haar veel succes.

De buurman Brian uit Key Largo had ons een camping aangeraden en daar gaan we ook staan. Het is een prima camping, erg groot met een prachtig zwembad en veel spel faciliteiten. Overal staan avocado bomen (ik wist niet eens dat ze aan bomen groeide, dacht meer aan struiken) en mango bomen. We mogen zoveel plukken als we vinden. Ja hallo, lekker dan, er is geen mango of avocado te vinden. De vele regen in de afgelopen winter heeft alle bloesems kapot gemaakt en dus groeit er mondjesmaat maar wat. Jammer, in avocado’s had ik wel trek gehad. Die zijn hier zoveel lekkerder dan in NL. Net als al het fruit trouwens. Veel zoeter, veel meer smaak. Ook de tomaten zijn hier verrukkelijk.

Bas, mams, Justin en ik trappen direct weer af naar een camera store om t kijken of ze het filter van de camera krijgen. De rit duurt een half uur. In de store komen we niet verder. Ze krijgen hem er niet vanaf. Nu baal ik nog veel erger en zie mezelf de komende 3 weken alleen nog maar fotograferen met een 50 mm lens. Zo geen zin in.

Justin en ik komen erachter dat we flink verbrand zijn op onze rug. Dit is natuurlijk gebeurd tijdens het snorkelen. Maar gelukkig verkopen ze in de winkel gewoon een of ander pijnstillende gel. We halen boodschappen en keren terug naar de camping. Paps en oom Wim buigen zich over de lens, ze vragen toestemming om McGyver-achtige praktijken los te laten op de camera. Ik zeg ja. Ze zijn er uren zoet mee, terwijl wij buiten aan de cocktails zitten. Ik heb al een paar keer gezegd dat ze moeten stoppen, maar ze luisteren niet. Na een tijd hebben ze het samen voor elkaar gekregen om heel voorzichtig het glas uit het filter te krijgen door de rand van het filter te slopen. De lens zelf is intact gebleven. De rand is scherp en wordt zo glad mogelijk geveild en ziet er niet meer uit, maar ik kan weer fotograferen. Ik ben helemaal gelukkig. Het verwijderen van het filter is een zorg voor in NL. We drinken buiten nog wat en gaan lekker slapen.

Groetjes Lis.