Halverwege de nacht maakte de motor van de airco ineens een ander geluid. Ik fluiter naar Bas of hij dat ook hoorde en hij beaamt dat. Ik vind het eng en dus zet ik hem uit. Nog maar 4 uurtjes en dan gaat de wekker weer, kan me niet vorstellen dat het zo snel weer wam is binnen. Fout gedacht, tegen de klok van 5 ben ik wakker vanwege de het zwemgevaar. Ik besluit hem toch maar weer aan te zetten, en val weer in slaap. Half 8 gaat de wekker. We ontbijten met toast, ruimen alles op en in en reserveren een campground voor vanavond in Key Largo, het eerste eiland van de Key’s. Mams en ik schuumen nog even de kampwinkel door en we trappen af. Deze keer gaat mijn paps voor het eerst rijden in de camper. Hij vindt het leuk maar gaat wel eerst even een paar proefrondjes op de campground maken. Paps is niet zo een grote kerel en dus moet er een bankkussen aan te pas komen zodat hij achter het stuur kan zitten en ook daadwerkelijk wat kan zien.

We rijden weer door de Everglades waar de weg links en rechts voorzien is van enorme laagwater gebieden met heel veel gras, bomen, struiken en palmbomen. Het is een prachtig gezicht. Justin en ik spelen achterin de camper een potje Yahtzee. Ik verlies. Om even de beentjes te strekken stoppen we op een parkeerplaats bij een klein restaurantje. Er komt iemand naar buiten lopen met een bord eten in zijn hand en die zegt dat het restaurant normaal gesproken open is, maar vandaag ff niet. Ze zijn er met een cameraploeg opnames aan het maken voor een Universiteit afstudeerproject. Ik vraag of ik foto’s mag maken maar dat hebben ze liever niet. We kunnen de opname in december op tv bij HBO zien. We roken een sigaretje en rijden weer door.

Als we richting Homestead (stadje vlak voor Key Largo) rijden is de route weer erg mooi. Links en rechts van de weg staan overal gezellige stalletjes waar ze planten en erom veel soorten vers fruit verkopen. Tevens zijn er hier heel veel kwekerijen gevestigd van tropische planten, struiken en bomen. Je ziet massa’s palmbomen in alle soorten en maken, hibiscus struiken en nog veel meer van het tropische spul. Ook orchidee kwekerijen zie je veel. Het verschil met NL is dat het hier niet in kassen staat maar allemaal gewoon buiten. Met deze temperaturen heb je ook geen kas nodig natuurlijk. Verderop in Homestead, schieten we aan de kant bij een restaurant. Ook nu kozen we weer voor een lokaal iets. Verbazend blijft het dat ze hier allemaal zolang blijven doorwerken. Moet ook wel, want een pensioen heb je hier niet zoals in NL. Onze serveerster zegt dat ze al 51 jaar in dit restaurant werkt. Ze ziet er oud uit maar huppelt verder nog kwiek en fit rond. Gisteren vond ik het ook al zo apart om te zien. Een dame die mijn oma kon zijn was de wc’s aan het poetsen op de camping. Ik was in staat om te zeggen: zal ik het even doen Maám? Precies zoals ik opgevoed ben, maar nee, dat is niet zoals het in the USA gaat.

Anyway, na een heerlijk maaltje als lunch, waarbij je zou kunnen denken dat het een diner voor vanavond had kunnen wezen, trappen we weer af. Justin zit voorin, ik schrijf vast een deel van mijn blog. En dat is niet gemakkelijk om te doen als je in een wiebelende camper zit. Spelfouten corrigeren doen we straks wel. Het is nu 2 uur en over een minuut of 40 hopen we in Key Largo te zijn.

Als je Key Largo binnen rijdt ziet het er al enorm gezellig uit. Natuurlijk overal palmbomen wat echt dat tropische sfeertje geeft. De lange weg die vanaf Key Largo helemaal naar Key West (laatste eiland van de eilandenreeks) is tot de camping aan toe bezaaid met leuke, gezellige en kleurige winkeltjes. Overal zie je het strand, zon en relax thema terugkomen. In de kleding, de accessoires, de kleuren. Ik ben er wel van. Als we de campground bereiken ben ik helemaal blij. De camping is zo gezellig en sfeervol. Elke plaats is omringd door palmbomen en tropische struiken die mooi in de bloei staan. Het geeft schaduw, sfeer en privacy. We bladeren de to-do folders door en besluiten om kwart over drie om nog snel mee te gaan met de Key Largo Princess, een glass bottom boat cruise te maken. Even tempo maken dus. We laten 1 camper staan en gaan weer op weg. De boot heeft een glazen bodem. Dat wil zeggen, in het midden van de boot zijn twee vlakken van 8 ramen in de vloer gebouwd. Zelf sta je er een metertje boven en kijk je dus naar beneden. Ik kijk naar omlaag en zie idd ramen en daaronder helemaal niks anders dan groen water. Ik mag toch hopen dat dat nog gaat veranderen. We varen de komende 45 minuten door een prachtige haven met mega dikke vette mooi gekleurde huizen met luxe tuinen, zwembaden en bootsteigers voor de deur. Het ene huis nog kleuriger, groter en luxer dan het andere en daarna hebben we een prachtig uitzicht over de Golf van Mexico. Midden op zee vraagt Justin of ik internet heb en warempel, ik heb het hier nog steeds. Dat is grappig, dan kan ik wel ff proberen of ik live op fb kan gaan om dit moois te laten zien. En ja hoor, het lukte ook nog. Aan de linker kant van de boot donkere wolken partijen met flitsen en donderslagen, aan de andere kant van de boot een blauwe lucht met prachtige witte wolken. Als we aankomen in John Pennekamp’s Underwater Coral Reef State Park, gaan we naar binnen om te kijken door de glazen vloer. Wauw, het is schitterend. We blijven zachtjes varen terwijl we een mooi uitzicht over de koraalriffen hebben, we zien allerlei kleurige tropische vissen en verschillende soorten koraal. Een jonge dame geeft ons er een interessante uitleg bij. Ik check of ik nogmaals live kan om dit moois te delen, maar net zoals ik met de fotocamera geen heldere foto’s kan maken van het koraal, kan ik dit ook niet mooi over brengen op film. Als we een half uur later onze terugweg inzetten word ik overvallen door de invloeden van de zee. De zoute zeelucht en het heerlijke gedein op de golven, laten me op het bankje in slaap vallen. Abrupt word ik gewekt door Justin die roept dat ik naar het bovendek moeten komen. Snel snel mam! Ik spring op en ren naar boven. Nog net kan ik met de rest mee genieten van een aantal dolfijnen die springen en duiken door de golven die de boot achterlaat. ADEMBENEMEND! Ze op de foto krijgen is een ander verhaal. Net als ik ze spot, duiken ze weg en komen ze op een hele andere plaats weer naar boven. Hoe dan ook, prachtig om te mogen mee maken. Mijn paps is inmiddels helemaal niet lekker geworden. Na zijn lunch deed zijn maag moeilijk en zelfs na wat Rennies was het niet opgelost. We maken een vlugge pitstop bij de Starbucks en gaan op weg naar de camping.

Eenmaal daar raken we aan de praat met buurman Brian Sturgill naast ons. Hij is een verpleger in het veteranen ziekenhuis en komt 3 dagen per maand betaald op deze campground staan met zijn dikke mobilehome om patiënten te bezoeken. Lekker baantje hoor. Ik vraag hem hoe het met de muggen hier zit en de beste man heeft daar wel een spulletje voor. Er zijn er hier sowieso minder dan in Naples en van de vlooien (of wat het ook waren) hebben we hier geen last. Ook het vochtige weer is hier een stuk minder, de temperatuur is hetzelfde, hoog! Paps kruipt zijn bed in, mams blijft bij hem en Bas, oom Wim, Justin en ik slenteren op aanraden van Brian naar een local pizza restaurantje aan het einde van de straat, om de hoek. De kleinste pizza daar is een large pizza in NL en we nemen een deel mee terug naar de camper. Het smeer goedje van Brian werkt als een trein, we hebben geen last van de muggen, wel van Brian, want die blijft maar terugkomen en blijft maar praten. Toch kunnen we hem niet weg sturen want hij is erg aardig, erg behulpzaam, geeft mijn paps pillen en geeft ons tips over to-do dingen en campgrounds. We krijgen zelfs zijn kaartje voor als we hier ooit nog terug willen komen of naar Miami komen, dan kunnen we bij hem terecht. Brian zweert bij zijn wondermiddeltje en zegt dat deze net 3 maanden vanuit de military op de markt is en alleen online te verkrijgen is. Maar hij heeft hem al en is erg opgetogen. Als we gaan googelen op dat wondermiddeltje blijkt het gewoon bij Wal-Mart te koop te zijn, maar dat zeggen we hem maar niet. Als hij eindelijk naar bed gaat, kunnen wij ook ons ding doen. Na de avond voor het eerst lekker lang buiten gezeten te hebben aan de picknicktafel gaan we douchen, lezen, bloggen en naar bed. Geen wifi hier dus geen blog uploaden. De wekker staat vroeg want we willen om 8 uur al wegrijden.

Groetjes Lis.