Eindelijk is het dan zover. De dag van vertrek. Van tevoren weten we dat het een hele lange dag zal worden en dus stellen we ons eropin. Justin is al om 5 uur wakker, onze wekker staat op half 7. Joey brengt ons weg met een grote bus. Dat is natuurlijk ook wel nodig als je 6 mensen incl koffers moet vervoeren.

Op Schiphol ontmoeten we Oom Wim. Alles gaat prima en de enorme wachtrijen omzeilen gaat nu eenmaal niet. We kleden ons half uit, pakken de koffers half uit, kleden ons weer aan, pakken de koffers weer in en gaan door naar de volgende check. Bij de security check staan onze namen niet op een lijst. Aangezien we zelf niks geregeld hebben, weten wij ook niet wat er mis is. De man zegt op een gegeven moment dat het wel goed is en laat ons een dubbele check bij gate 1 over slaan en stuurt ons regel recht naar gate 3. Het zal allemaal wel hoor, ik maak me er niet druk om. Ik zie opeens Justin met zijn tas sjouwen en de tas lijkt een stuk leger dan voorheen. Ik vraag aan Bas of hij mijn cameratas wel weer heeft terug gestopt in de tas van Justin? Bas schrikt en zet het direct op het terug lopen. Ik krijg zowat een hartverzakking. De tas stond nog keurig in de douane bak in zijn eentje te wachten. Gelukkig maar. Justin gedraagt zich super en dat is echt een enorme opluchting.

Bij de laatste check krijgt Justin een derdegraads kruisverhoor. Ik sta bij hem en help hem een beetje. Als hij meldt met wie hij allemaal reist, vraagt de man waar zijn vader. Thuis antwoordt Justin en dat is natuurlijk helemaal waar. De man kijkt mij aan, ik zeg direct: wilt u alle papieren hebben? Graag! Zegt e man. Voor mij is dit het spannendste moment van de reis. Heb ik alles goed gedaan? Ik heb alles steeds weer gecheckt, dubbel gecheckt en driedubbel gecheckt. Met trillende handen probeer ik uit mijn documenten map de juiste papieren te trekken. Het mapje valt steeds dicht en ik krijg het bloedheet omdat ik ze niet vinden kan. Mijn vader helpt mij het mapje vast te houden en ik blader en blader maar en kijk er steeds overheen. Klotsende oksels en dan ineens zie ik ze. Ik geef alles keurig af. Hij kijkt, leest, bladert en zegt uiteindelijk: Oké, alles in orde. Snel gris ik alle spullen weer bij elkaar en terwijl ik doorloop stromen mijn ogen vol met tranen van opluchting. Pfff…en dan wil ik nu weer gewoon verder reizen zonder stress hoor.

De vlucht duurt lang, maar dat is normaal. Er wordt riant eten en drinken uitgedeeld en tot onze verbazing is het echt nog allemaal lekker ook. Niet roken betekent natuurlijk een mega honger, dus alles gaat op.

Overstappen in Detroit naar de vlucht voor Orlando gaat ook prima. Weer die rijen en weer alles in en uit pakken. De overstaptijd is kort en dus moeten we stevig door werken. Maar ook dat gaat verder prima. Niemand van ons heeft echt kunnen slapen tijdens beide vluchten en dus zijn we super gaar en moe als we aankomen in Orlando. We sjouwen ons suf met alle bagage maar uiteindelijk zien we onze chauffeur staan met een bordje waarop onze naam staat. Terwijl Bas en ik volhouden dat we nu richting taxi gaan, speelt de chauffeur lekker mee en hij wijst een grote bus aan. Vlak daarvoor maakt hij een bocht en zegt: ohnee, dit is ons vervoer! Bas en ik hebben voor een dikke vette limousine gezorgd en de familie en Justin al helemaal, zijn verrast. Helemaal kapot zitten we in de heerlijk verkoelde en ruime limo.

Eenmaal aangekomen bij ons hotel, checken we in, dumpen de koffers en gaan direct naar bed. Bijna 24 uur wakker inmiddels. We zijn er helemaal klaar mee.

Op naar morgen!

Gr. Lis